Het moet niet gekker worden. Ik kijk niet veel tv, wel vaak onder het strijken. En omdat mijn handen dan druk bezig zijn, kan het wel eens zijn dat ik niet wegzap terwijl de reclame toch toeslaat. Daarom krijg ik ongewild en onbedoeld reclame-boodschappen mee. En ondanks dat ik mij tracht af te sluiten voor zoveel onzin valt het me op dat er wel veel klassieke muziek sluipt in de boodschappen?
Wie die keuzes maakt bij die reclame-jongens weet ik niet, maar misschien moeten ze eens een basis-cursusje luisteren naar klassieke muziek (voor dummies) gaan doen. Sjonge jonge!
Zo zag ik de reclame voor een nieuw model Renault vergezeld gaan van het Dies Irea uit het Verdi-Requiem. Zou u zo’n auto kopen als u wist dat daarmee de dag des oordeels was aangebroken? Tien tegen een dat je je hartstikke dood rijdt! Je kunt de Goden misschien beter niet verzoeken.
En volgens mij heeft het Koninklijk Concertgebouw Orkest leuk verdiend door een reclame in te spelen waarbij je allerlei verf-fonteinen uit de grond rond een flatgebouw ziet spuiten (ik meen tenminste de hand van Maestro Chailly te horen in deze muziek). Voor welk product de reclame is, is mij ontgaan. Dat ontgaat me trouwens meestal, tenzij ik mezelf dwing even extra goed op te letten en het goed op te schrijven. Reden waarom ik ter voorbereiding van dit logje wekenlang papiertjes door de tent heb laten slingeren, waarbij ik dan opschreef wat het muziekstuk was en voor welk product. Briefje kwijt natuurlijk?. Volgens mij ging het om de Ouverture van La Gazza Ladra, de diefachtige ekster, ook al zon twijfelachtige keuze’!.
En die auto, die langs gebouwen rijdt waar steeds stukken afvallen, die dan net niet op die auto donderen?. Daar zit ook zo?n bekende deun onder, die ik niet thuis kan brengen? U?
Kijk: dat je een (slechte) tenor een reclame voor pizza’s in laat zingen met ‘La donna è mobile’ (uit Verdi’s Rigoletto) snap ik, dan heeft het een functie, maar toen ik als klap op deze klassieke vuurpijl een reclame voor Durex-condooms zag met daaronder de aria van de Königin der nacht uit Mozart’s Zauberflöte, toen was de reden voor dit stukkie geboren.
In mijn hoofd wordt de aria van de Königin der Nacht al decennia lang geassocieerd met Cristina Deutekom. Die begon er haar carrière mee. Toen ze nog nauwelijks kon zingen, maar wel kon stem-gymnastieken verdiende ze over de hele wereld haar kost met die aria. Simpel: je rijdt de Königin in haar nachtblauwe mantel twee keer in de opera het toneel op en die kwinkeleert dan haar woede uit en kan vervolgens afschminken en het vliegtuig in naar de volgende schnabbel. Op zich trouwens niks mis mee hoor, als je die f drie-gestreept kunt zingen, moet je ‘m te gelde maken, groot gelijk.
Maar de stappen: Cristina Deutekom, Königin der Nacht, sex, Durex, die waren te veel voor mijn klassieke brein. Met open mond en de strijkbout ergens halverwege de plank heb ik staan kijken naar die over elkaar heen schuivende voetjes en de camera zien inzoomen op het nachtkastje. Ik werd er niet opgewonden van…
In de link de aria die ik bedoel ‘Der Hölle Rache kocht in meinem Herzen’