Kennu de mop van dat stel dat naar Andalusië ging? Nou dat ging niet…
Ik had geen stukkie voorbereid voor vandaag, want ik zou in Granada zijn en volgende week zaterdag ergens anders in Andalusië, Sevilla waarschijnlijk. Ik moet u eerlijk bekennen dat een deel van mij opzag tegen deze twee weken en dus nu opgelucht is dat het (nog) niet hoeft: twee weken ronddarren in Zuid-Spanje.. Mijn voet is nog steeds ontstoken en heeft me deze afgelopen zomer veel ongemak, pijn, frustratie en nederigheid laten voelen. Ik bedoel, je kunt plannen wat je wil met je geest, maar als je lichaam niet mee wil heb je je te voegen naar dat lichaam, een belangrijke en soms pijnlijke levensles, die ik op mijn eenenvijftigste eigenlijk nog steeds niet geleerd heb.
Het Carmen-project staat op de lange baan en wacht op het moment dat mijn voet er weer vol voor kan gaan. De vakantie wacht ook, maar niet alleen op mijn voet; ook op het been van mijn echtgenoot , c.q. hoofdredacteur dat flink ontstoken is. Wij voelen ons een beetje geteisterd, maar we leggen ons nu even bij de feiten neer en nemen in plaats van een vakantie in Andalusië, een time-out in Den Bosch. Ik maak radio-uitzendingen voor Kempen-FM en kan lekker vóór komen te liggen op de strenge schema’s die ik daarbij voor mezelf hanteer; ik heb nu tijd voor onderhandelingen met nog twee lokale zenders die ook belangstelling hebben voor Vocalies; de stembanden hebben rust (dat is heel goed voor stembanden: af en toe effe je waffel houden…).
Volgende week weer een echt stukkie, deze week een linkje dat ik toegestuurd kreeg van een vriendin: een MRI-opname van een sopraan die zingt en van een rapper die eh… tsja, die… zijn ding doet… De geluidskwaliteit is niet optimaal, in de hoogte vervormt het geluid nogal. Ik snap niet goed dat die mensen, die in staat bleken allerlei ingewikkelde apparatuur aan te sluiten om dit in beeld te brengen, het dan weer niet voor elkaar kregen om het geluid een beetje fatsoenlijk weer te geven. Als sopraan ben ik er al vaker tegenaan gelopen dat je alle wijzers zomaar in het rood zingt en geluidstechnici over de flos jaagt met een hoge c. Ik zie ze nog bij de operaproductie die ik zong in Den Bosch met zijn allen naar de knoppen schieten toen ik mijn eerste echte hoge noot produceerde. En dat waren toch niet de eerste de beste geluidsjongens daar, toen…
Hoe dan ook: veel plezier ermee:
En voor mijzelf en de hoofdredacteur een versie van ‘Granada’ gezongen door mijn favoriet Rolando Villazon. Let op het plezier waarmee hij zingt, die vreugde van lekker stemgeven, heerlijk. En het orkest maakt vlak voor het einde nog even een heel apart sprongetje, effe opletten: super!