Woensdagavond bijna acht uur. Ik heb het wel effe gehad met het Leven met een grote L en laat mij met een diepe zucht op mijn sofaatje voor de tv zakken. Mijn full-time collega is een weekje met vakantie en ik werk me overdag een slag in de rondte om iedereen te helpen. Het huishouden trekt zich van dat soort vakanties al helemaal niks aan en dat gaat dus ook gewoon door. Vóórdat je je kunt overgeven aan wat er van de avond nog over is, is het dan al een uur of acht. Maar de afwas is gedaan, de was hangt en er staat een nieuwe machine te draaien, het bed is verschoond, alle mail is beantwoord (inspiratie voor een stukkie had ik niet) en de spullen voor morgen staan klaar. Ik zap een beetje lusteloos langs de tv-kanalen.
Zo dadelijk zal ik De Wereld Draait Door gaan kijken. Vaste prik op werkdagen en mijn echtgenoot neemt het voor me op, zodat ik niet om half acht klaar hoef te zitten voor de buis, want dat haal ik bijna nooit. Voor die tijd verzet ik altijd even mijn zinnen door langs alle beschikbare kanalen te zappen, je weet maar nooit wat je tegen komt…
En ja hoor, de beloning komt: op Brava.NL rol ik in de tweede helft van een documentaire over het leven van Giuseppe Verdi. Ik meen de voice-over te herkennen en dat blijkt even later te kloppen: mijn favoriete bariton: Thomas Hampson. Hij zingt (in het Frans!) de prachtige aria uit Il Trovatore ‘Il balen del suo sorriso’ (vrij vertaald: de glans van jouw glimlach) in een van de vele oude lege kerken in Venetië.
Daar ben ik geweest en als er vervolgens beelden komen van wiegelende gondels op het water van het Canal Grande zak ik wat verder onderuit; de spanning zakt uit mijn lichaam en ik kan efkes weg op de klanken van Verdi. Nonde… wat kan die man zingen.
Vervolgens mag ik mee langs het laatste derde deel van Verdi’s leven, langs plaatsen waar ik zelf ooit mocht rondlopen: La Scala in Milaan, de Opera in Parijs, Rome, Sant’Agatha (zijn landgoed), Busseto, waar wij onder zijn standbeeld op de markt die hij overziet vanuit zijn stoel een wel zeer prozaïsche zwembroek kochten. Mijn Italiaans was toen nog rudimentair: ik weet dat ik niet verder kwam als ‘pantalone per piscina’, maar we kregen wat we hebben wilden…).
Ik weet het een en ander van Verdi’s leven. Je verdiepen in een van je lievelingscomponisten is geen straf. Het is dus een bekende reis, maar het is zo leuk hem nog een keer mee te maken, dit keer aan de hand van bariton Thomas Hampson, ook niks mis mee… de collega op vakantie zou verzuchten: ‘met hem wil ik wel eens een beschuitje etenŒ Aan het einde van de documentaire (nog een aria kreeg ik: die van Germont uit La Traviata (Di provenza, il mar, il suol) was mijn spanning weg en mijn energie terug.
Onder het linkje zit een opname van Thomas Hampson waarin hij de aria zingt tijdens de Salzburger Festpiele, let op het mooie tegenspel van een andere van mijn favorieten: Rolando Villazon. Bariton-partijen van Verdi liggen hoog en zijn lastig te zingen. Daar staat tegenover dat Verdi het zijn zangers qua ademhaling wel makkelijk maakt: hij was getrouwd met een zangeres en hij schreef heel organisch voor zangers. Ik moet in mijn Mozart-partijen altijd extra ademhalings-vleugeltjes zetten, maar bij Verdi gaat dat vanzelf, dan hoeft dat niet.