De weinig-nieuws-van-enig-belang-tijd nadert met rasse schreden, ik voel ?m al in mijn nek hijgen. Ik durf de term komkommertijd, na alle commotie over die groente in de laatste paar weken eigenlijk niet meer te gebruiken. De festivals zitten er ook zo?n beetje op en Nederland maakt zich op om met vakantie te gaan. Wij zijn er altijd gewoon in juli en augustus, het land is dan een beetje van ons (en met die term moet je in het Wilders-tijdperk ook altijd uitkijken: ik bedoel gewoon dat het dan lekker rustig is op de weg, in de trein en in de supermarkt, dus daar genieten wij dan van, als u begrijpt wat ik bedoel). Dus waarover te schrijven?
Ik vond op you-tube nog zoveel opnamen van het Cardiff Singer of the World-concours dat ik bedacht dat ik het daarover ook nog wel even kon hebben met u, dan kan ik nog op het spoor zetten van veel moois?.
Ik heb me namelijk vorige week zitten smullen op mijn chaise longue (al dan niet met Sam en/of Poes op schoot)! Vanaf het moment dat ik in de gaten kreeg dat het concours aan de gang was (het duurde van 12 tot en met 19 juni en ik kwam er vorige week woensdag achter dat het bezig was) heb ik zo ongeveer alle tijd die ik beschikbaar had voor de tv gehangen. En liefdevol nam mijn echtgenoot op wat ik niet live kon zien.
Ik moet u zeggen ik ben aangenaam, zeer aangenaam verrast: oftewel:
NONDEPATATTEN: OPERA IS NIET DOOD! HET LEEFT!!!
Er werd werkelijk prachtig gezongen en het niveau was hartstikke hoog. Vrijwel altijd zuiver, vrijwel altijd begrepen waar het over ging, vrijwel altijd doorleefd en wat ik enorm bewonder: vrijwel altijd los van de enorme spanning die het zingen van een concours met zich meebrengt. Hoe doen ze dat toch? En zelfs op die vraag kreeg ik ? zij het maar zeer ten dele ? enig antwoord. Mary King, vocal-coach (die is vroeger gewoon ook zang-pedagoog geweest hoor) zat in het presentatieteam en die gaf tussendoor tips en commentaren. Kleine tipjes van de sluier werden opgelicht en ik was het vaak met haar eens.
Behalve van de prachtige zang heb ik ook genoten van en gelachen met de presentatie: heerlijk die Engelsen en meer bepaald die Welshmen: in het slotwoord van de avond zat altijd een zinnetje in het Welsh (dat is Gaelic geloof ik?) en in het slotpraatje van de finale zat zelfs een heel stuk in het Welsh. Het is vast een humor-pact tussen die Welshmen onderling, want als gewone sterveling kun je geen chocola maken van die taal: volgens mij hebben ze gewoon met elkaar afgesproken wat onverstaanbare keelklanken te produceren en er bij te kijken alsof het zo hoort; daar trapt dan de rest van de wereld met zijn grote voeten in, want niemand wil voor iemand anders bekennen dattie nog nooit van het Welsh gehoord heeft? heerlijk, zulke volksverlakkerij? En verder kunnen de Engelsen zulke heerlijke kwalificaties uitdelen: ?drop dead gorgeous? (over de uiteindelijke winnares) en ?Wimbledon can?t cut this? zijn me bijgebleven. En hoffelijk dat ze zijn, tot in de dood! Kortom: bij alle hufterigheid van de laatste tijd was het een verademing weer eens op mijn eilandje van klassieke muziek te zitten?.
Ik was het niet helemaal eens met de einduitslag (het zal weer eens niet?). De prachtige sopraan die won, klonk vermoeid (hetgeen eigenlijk geen wonder is na zo’n week) en had nogal wat maniertjes, maar ik ben gelukkig de jury niet. Ik had liever de Amerikaanse zien winnen: niet de knapste van het stel, in tegendeel, maar bij haar gebeurde er wat als ze ging zingen: dan veranderde ze van een overduidelijk-te-veel-hamburgers-gegeten-tamelijk-ordinaire-Amerikaanse tot een prachtige, doorleefd zingende ster.
Daarom in het filmpje een opname van een van haar bijdragen aan het concours, mocht u er anders over denken als ik: ik hoor graag! Mocht u gaan surfen binnen het concours is er ook nog kans dat u onze eigen Jac van Steen ziet dirigeren: hij deed het geweldig!