Twee nieuwe CD’s zijn er uit in het recente verleden. Twee CD’s die ik allebei zou willen hebben. Meestal behandel ik maar één onderwerp in deze stukkies, maar wat kan het ons schelen… doen we er vandaag gewoon twee. Dat daagt mij er ook toe uit bondig te zijn, iets waar ik nogal eens moeite mee heb…
Thomas Hampson, mijn favoriete bariton (nou misschien op Bryn Terfel na dan…) twitterde van de week dat er een nieuwe CD uit komt van Simone Boccanegra (Giuseppe Verdi) en mijn echtgenoot (die voor mij een belangrijke bron van informatie is) liet weten dat mijn favoriete mezzo, Cecilia Bartoli het Stabat Mater van Steffani opgenomen heeft en ontroerde daarmee zeer (tenminste de recensent van de Volkskrant). Nou daar gaan we dan:
Simone Boccanegra is een van de weinige opera’s waar een bariton de hoofdrol in zingt en niet een tenor. Jippie, want ik ben meer into baritons dan into tenoren, schreef ik hier al eens eerder.
Simon Boccanegra deed het bij de première in 1857 helemaal niet zo goed en verdween in 1866 van het toneel naar de plank. Verdi wijzigde de opera ingrijpend en de versie van 1881 deed het een stuk beter.
Het verhaal gaat over de doge van Venetië en liefde en vaderschap en revolutie en vergif en… affijn, over alles waar opera zo over gaat. Het wordt te lang u het hele plot te vertellen, maar er is veel vreugde in het ontdekken daarvan, dus koop de CD.
U hebt geluk, want ik vond een hele mooie sterfscène van Boccanegra, gezongen door Thomas Hampson, met Christina Gallardo Domas als zijn dochter. Dat het beeld niet helemaal scherp is moet u maar voor lief nemen. Boccanegra is vergiftigd, net nu hij eindelijk zijn dochter teruggevonden heeft en de vijanden van Venetië heeft weten terug te dringen. Kun je eindelijk gaan genieten, ga je dood. Hij zegent de verbintenis tussen zijn dochter en schoonzoon en benoemt deze laatste meteen maar tot nieuwe Doge van Venetië. Hampson heeft geen grote stem, maar een perfecte techniek en hij acteert prachtig, ik kreeg bijna de neiging Gallardo Domas aan de kant te duwen en zelf die prachtige man in mijn armen te nemen…. Oh en trouwens: de Maria die hij meent te zien aan het einde is niet de maagd Maria, maar zijn overleden minnares, moeder van zijn dochter. Om maar even beide Maria’s recht te doen.
Aan het Stabat Mater Dolorosa – een beetje vrij vertaald: ‘de droevige moeder stond onder het kruis’- van Steffani hoef ik niet heel veel over de inhoud uit te leggen. Heel veel componisten hebben een Stabat Mater geschreven, misschien is dat van Pergolesi het bekendst.
Agostino Steffani leefde van 1654 tot 1728 en was niet alleen componist en musicus, maar ook priester en diplomaat. Hij schijnt zelfs bemiddeld te hebben in een conflict tussen de keizer en de paus (welke keizer dat dan geweest zou moten zijn werd niet helemaal duidelijk in de bronnen die ik vond).
Steffani schreef zelfs opera, maar is in onze tijd vooral bekend om zijn cantates. Dit Stabat Mater voor 2 sopranen, 2 alten, 2 tenoren, bas, koor, strijkers en orgel is waarschijnlijk van 1727. Het duurt maar 29 minuten, dus er staat ongetwijfeld nog meer moois op de CD.
De compositie is opgedeeld in 12 korte delen. In verschillende delen zingen gelijkstemmigen duetten of trio’s en in twee delen zit een flinke sopraansolo.
In het filmpje de openings-solo. Prachtig die lange lijnen. Veel te smullen, ook op deze CD, al is het heel ander repertoire.