Slimme jongens, die Brava-klassiek jongens. Ze hebben een conceptje bedacht dat verdacht veel lijkt op een mengeling tussen Zomergasten en de ‘ideale muziekavond’ van De Wereld Draait Door: prominenten uit de klassieke muziekwereld mogen hun ideale muziekavond samenstellen en die zelf op de bank aan elkaar praten. Is nogal eens gebeurd zo’n avondje TV samenstellen. Mijn vingers en hart jeuken: ik zou wel tien avonden kunnen vullen. Je zet er een camera op en laat de gast zijn of haar stukkies aankondigen, monteren en huppekee: een fantastische klassieke muziek avond is geboren. Lekkere lange lappen muziek en een verstandig woordje tussendoor, ik verheug me er nu al op. Voorlopig is het – beginnend op 27 oktober met Miranda van Kralingen – iedere laatste zondag van de maand te doen, ga d’r maar lekker voor zitten: u gaat gelouterd de week in, zult u zien…
Wat er in ieder geval langs moet komen is de aria van Graaf Luna uit ‘Il Trovatore’ van Giuseppe Verdi, met de poëtische titel ‘Il balèn del suo sorriso’ (‘de boog van haar glimlach’, mooi hé).
Ik zat zondagavond op een andere leuke klassieke muziek-zender (‘Mezzo’ een Frans initiatief geloof ik, gezien het feit dat opera’s in het Frans ondertiteld worden, lang leve Europa) naar ‘Il Trovatore’ te kijken, verbaasde mij andermaal over zoveel hysterie in één opera en wilde eigenlijk naar bed, maar ik wist dat ‘Il balèn’ nog moest komen en ja hoor: met mijn pyjama al aan en de lichten al uit keek ik er nog even naar. Dmitri Hvorostovsky zong hem, fenomenaal, het is dat ik zo van Rolando Villazon ben, anders had ik nu een nieuwe liefde gehad (en dat allemaal puur platonisch hè, dat u dat even begrijpt).
‘Il balèn’ is een bariton-killer. Lange, lange lijnen, hoog en zeer emotioneel. Het toneel voor jou alleen, maar dus ook niks om het publiek af te leiden, opera op zijn naakst, za’k maar zeggen.
Vrije vertaling:
Il balen del suo sorriso d’ una stella vince il raggio!
De boog van haar glimlach schittert sterker dan een ster!
Il fungor del suo bel viso novo infonde in me coraggio!
De straling van haar mooie gezicht geeft mij nieuwe moed
Ah! l’ amor, l’ amor ond’ ardo le favelli in mio favor!
Ach laat de liefde die ik in mij voel bij haar in mijn voordeel spreken.
Sperda il sole d’ un suo sguardo la tempesta del mio cor.
Laat haar zon de storm in mijn hart tot bedaren brengen.
Het is geen lekkere jongen die graaf de Luna, die de aria zingt, wat ik u brom. Hij is gewend te krijgen wat hij hebben wil, of het nou goedschiks of kwaadschiks is. Hij weet niet dat zijn rivaal voor wat betreft de liefde van Leonora eigenlijk zijn broer is. Zoals al eerder gezegd: ‘Il Trovatore’ is een hysterische opera en er vallen veel doden en er is wapengekletter en geschreeuw en veel agressiviteit. Mooie muziek, dat wel. De twee aria’s van Leonora zijn werkelijk prachtig, de woede van Manrico in de aria ‘Di quella pira’ exemplarisch voor de opera-literatuur en de ‘hit’ van Azucena (‘Stride la vampa’) en het Zigeunerkoor ongeëvenaard.
Kijk, en ik vond de opname met Hvorostovsky (The Met in 2011). Let op de lange lijnen en hoe hij zijn ademapparaat ten volle inzet en uitnut om die lange lijnen achter elkaar te kunnen blijven zingen. Eén lange lijn is vaak niet zo’n probleem, maar er een paar achter elkaar zingen is hartstikke moeilijk: je lijf wil namelijk uit reflex een paar korte ademteugen ertussen plannen. Probeer het maar eens, na twee keer heel diep inademen en daarna langzaam uitademen wil je middenrif een paar korte bewegingen hebben (dank u, Vocalies voor het gratis ademlesje…).
Hvorostovsky heeft daar allemaal geen last van… Wat een macht over zijn techniek laat hij zien. Het is hem een lichamelijk welbehagen, dat zingen, hij is de situatie volkomen meester en weet er zelf van te genieten, of minstens die indruk te wekken. Wat een prof!
Op het einde ademt hij duidelijk hoorbaar in (en ‘hoorbaar’ is nog zachtjes uitgedrukt…, goeiendag, wat een gehijg laat hij horen). Ik denk dat hij het zo wil – iedere zangpedagoog zou ‘m om zijn oren slaan als hij het per ongeluk deed – om enige wellust te demonstreren, of strijdlust (iets wat mannen nogal al eens door elkaar halen…) Of om te demonstreren hoe hard hij moet werken.
Hoe dan ook: hij acteert prachtig en het feit dat hij een mooie man is (en dat donders goed weet, zowel in de rol als in het echte leven) helpt natuurlijk ook.
Ik vond op YouTube nog veel meer van die hoogstandjes en was een mooi uurtje zoet… (alsof ik daar tijd voor heb…). Zoek, zoek en ook u zult vinden…