Vandaag – op 31 mei – in 1931 werd Shirley Verrett geboren; een van mijn lievelingssopranen en de geweldigste Lady Macbeth die ik ooit gehoord en gezien heb.
Ik snor haar op via Google en vind een heleboel artikelen over haar, naar aanleiding van haar dood in 2010.
Jubelende artikelen, maar wie verder leest dan zijn neus lang is, leest tussen de regels veel strijd. Strijd omdat ze een zwarte operazangeres was in een tijd die daar nog niet helemaal aan toe was (lees: bij blanken die daar nog niet helemaal aan toe waren….) en strijd tegen allergieën en een falende gezondheid die haar onverwacht parten konden spelen.
Als ze op toeren was (en dat was ze de meeste tijd) dan had ze een rijke, volle, krachtige stem, een gevoel voor drama en dosering om jaloers op te zijn, charisma en schoonheid. Iemand schreef: misschien heeft ze de status van mythe niet bereikt, maar ze kwam in ieder geval verdraaid dichtbij.
Na het zingen van Lady Macbeth in La Scala werd ze daar La Nera Callas (de zwarte Callas) genoemd, nou en als de Italianen zoiets verzinnen, doen ze dat niet voor niks.
Shirley Verrett werd geboren in New Orleans. Haar ouders waren strenge Zevendedagsadventisten. Ze moedigden een zangcarrière voor hun dochter aan, maar waaren erop tegen dat ze opera zong. Verrett zette door en vroeg haar ouders naar haar voorstelling van ‘Carmen’ te komen in Europa. Volgens haar memoires zouden ze na het horen van hun dochter in die rol, op hun knielen zijn gevallen en God om vergeving hebben gevraagd.
Haar tweede huwelijk – met (blanke) beeldend kunstenaar Lou LoMonaco – was gelukkig en duurde 47 jaar. Bij mijn weten leeft hij nog.
Haar rollen in het begin waren mezzo-rollen: Carmen, Eboli (geweldige rol om te zingen!) Azucena en langzaam ging ze naar het dramatische sopraan-repertoire: Aïda, Norma, Tosca en – als eerder gezegd – Lady Macbeth.
Van de beroemde slaapwandelscene uit Macbeth van La Scala is een opname, niet heel best van kwaliteit (het geluid is beter dan het beeld), maar wel intrigerend… en het gemak waarmee ze aan het einde de hele hoge noot haalt is verbluffend.
Er is een heel leuk filmpje waarin ze zelf vertelt over rollen en het leven als zangeres, maar ik kon het niet laten de Slaapwandelscene uit de film Macbeth (1986) op te nemen, ook al omdat die prachtige blauwe heksen aan het begin van de scene zitten. Ze vullen prachtig het lange voorspel naar het begin van de laatste scene uit de opera; een van de beste stukjes componeerwerk van Giuseppe Verdi trouwens en zeer herkenbaar voor zijn manier van componeren.
Wat een intens acteerwerk en ieder woord te verstaan. En de ‘onderstroom’ (een van mijn stokpaardjes) gaat maar door, die alles verterende waanzin en het besef gruwelijkheden begaan te hebben waarvoor geen vergeving bestaat. Ze ‘haalt’ hier de hoge noot aan het einde niet zo makkelijk als in de Scala, maar o wat een vrouw. Ik heb (weer) ademloos zitten kijken…. En dat wens ik u ook toe.