Ze deed het alweer, die slimme Bartoli. In Petersburg ‘ontdekte’ ze een stapel vergeten 18de-eeuwse composities. Dat ‘ontdekken’ deed ze al vaker en je zou wensen dat er genoeg ‘vergeten’ muziek op zolders ligt om ervoor te zorgen dat ze nog minstens tien jaar met deze zoektochten doorgaat. Want er komt me mooie muziek uit! En daarnaast blijft ze het ‘gewone’ repertoire zingen: – liederen, oratorium en opera – en blijft ze wijs in haar keuzes: niet te zware grote rollen, daar leent haar stem zich niet voor en het handhaven van een ijzeren techniek, die ervoor zorgt dat ze op haar rente zingt (ook nu ze 48 is) en niet op haar kapitaal. Dat houdt ze zo dus nog wel een tijdje vol.
Ik ga me niet wagen aan recensies van de CD’s die er nu uitkomen, nog aan een bespreking van haar laatste zoektocht: zowat alle grote Nederlandse kranten deden dat de afgelopen week en ik heb niet de illusie dat ik dat beter zou kunnen, of dat ik er wat aan toe zou kunnen voegen.
Ik geeft u kort haar levensloop.
Ze is de dochter van een sopraan en een tenor. Een ‘match made in heaven’ dus (sprak de sopraan droogjes….). De eerste zanglessen kreeg ze van haar moeder, later studeerde ze aan de Accademia Nazionale di Santa Cecilia (hoe toepasselijk). Vanaf 1988 gaat haar carrière echt lopen: ze werkt onder andere met de oude Von Karajan, met Nikolaus Harnoncourt en Daniel Barenboim
Ze heeft zo’n beetje alle prijzen gewonnen die er binnen haar vakgebied te winnen zijn, dus ik ga u niet vermoeien met lijstjes. Die zijn wel te vinden op haar eigen website.
Als ik ga zoeken naar een filmpje over Bartoli op Youtube moet ik zorgen dat ik tijd heb (iets waar ik een chronisch gebrek aan heb trouwens, maar da’s een ander verhaal…): steeds kom ik filmpjes tegen die ik nodig ook nog even af moet luisteren en ik raak per filmpje meer verbijsterd. Hoe doet ze dat toch? Ik heb een uitstekend geheugen en kan veel onthouden, maar zij lijkt al die snelle coloratuurnootjes ergens in een hersenpan te hebben ingebeiteld, waar ze zo in een handomdraai weer tevoorschijn tovert als ze ze nodig heeft. Haar ‘Agitata da due venti’ (uit Vivaldi’s ‘Griselda’) zoekt u zelf maar eens op, die staat hier ook nog ergens op de website.
Ik koos voor Canzonette Spagnuola van Rossini. Mooie close-opname, zodat je goed kunt zien hoe goed haar techniek is. Nooit zomaar wat eruit gooien, alles wordt zorgvuldig gedoseerd, zonder dat het er ‘tegengehouden’ uitziet. Ze houdt het tempo precies in de hand (en de pianist volgt perfect). Af en toe lijkt de muziek uit haar ogen te komen. Ze heeft genoeg temperament om het publiek te laten geloven dat ze een echte Spaanse is….
Ik luisterde nog even naar (wel een echte Spaanse) Montserrat Caballé voor hetzelfde lied en hoe goed ik haar ook vind: bij Bartoli veert het op en bij Cabellé moet het uit de onderkant komen, log en veel te traag. Het fameuze piano kunnen zingen bij Caballé maakt veel goed, maar ze neemt het met de partituur ook niet heel nauw… niet meer doen dus, als je het niet alert meer kunt. Ik werd er een beetje bozig over hoe ze zich er op het einde vanaf maakt. En ermee weg komt…
Nee dan Bartoli!
Ze zingt zondag de 26ste oktober in het Concertgebouw. Misschien kunt u nog een kaartje krijgen, ze toert tot 28 november met haar nieuwe CD in West Europa rond: 28 oktober in Keulen, 1 november in Parijs bijvoorbeeld, maakt u er toch gewoon een paar daagjes weg van?!