Een dag eerder dan u van me gewend bent: omdat vanavond in de bioscopen de film vertoond van de opera Andrea Chenier vandaag al een stukkie over Eva Maria Westbroek.
Al eens eerder had ik het hier over de mogelijkheid een opera te gaan zien in een bioscoop. Vooral The Met in New York timmert aan de weg met dat concept. Voorlopig alleen met als resultaat dat het zaalbezoek in 2013 dramatisch terugliep… tsja…
Het concept werkt, een collega ging en kwam met enthousiaste verhalen terug. Een vriendin ging en was al even blij. Het is er voor mij nog niet van gekomen. Inmiddels zit ik regelmatig in zalen met ‘the real thing’ hetgeen altijd nog vele malen leuker is dan van een filmscherm. Dat live erbij zijn is een bijzonder soort ‘bijvangst’ van mijn Musico-reizen. Wil je voor je gasten de opera of het concert voor- en nabespreken dan moet je bij de voorstelling zitten. Jippie! Je hoort mij niet klagen.
Er stond in het NRC van 22 januari jl. een leuk interview met Eva Maria Westbroek: onze stersopraan in het buitenland. Zoals zovele echt goeie Nederlandse zangers zingt ook zij vooral in verre buitenlanden en praat daarover met het gemak van iemand die gewend is te reizen. In haar geval heeft ze heel vaak twee zaken bij zich, waardoor ze minder heimwee lijkt te hebben dan normaal: haar man en haar hond (volgorde willekeurig trouwens…)
Eva Maria staat deze maand in London, in het Royal Opera House in de rol van Maddalena uit Andrea Chenier. En die opera wordt op zijn beurt weer in een aantal Nederlandse filmtheaters vertoond. Ga als u kunt. Westbroek treedt weinig op in Nederland en zo ‘vangt’ u haar toch nog een keer en kost het bovendien geen godsvermogen om haar te zien en horen, maar ‘slechts’ de prijs van een bioscoopkaartje. Soms krijgt u er nog een glaasje van het een of ander bij ook.
Andrea Chenier is niet zo’n heel bekende opera, met wel een heel bekende aria: ‘La mamma morta’. Ooit de film Philadelphia gezien? Daar speelt Tom Hanks een door aids bijna geveld advocaat die met een zak vocht aan een standaard door het huis scharrelt en in die bewuste scène zingt Maria Callas ‘La mamma morta’. Ik ben geen Callas-fan, maar ik kan de scène twintig keer zien en twintig keer hou ik het niet droog. De wanhoop van Hanks en de wanhoop in de aria komen samen in dat prachtige stukje film. Recht naar je hart gaat het, vooral als je onvoorbereid bent…
Hieronder het filmpje van die scène… leg maar alvast zakdoeken klaar. Tom Hanks legt nog mooi even – ziek en wel – de aria uit… ik had het niet beter gekund.
Ik vond van de aria geen bewegend beeld met Westbroek, maar laad toch maar het itempie op vanuit YouTube. Prachtig gezongen… jammer dat ze weinig in Nederland is, maar eigenlijk ook maar goed: de operaspoeling is hier dun en alleen in verre buitenlanden kan ze haar talent optimaal benutten.