Monthly Archives: October 2015

Twee nieuwe CD’s aan het firmament deze afgelopen week. Eentje van mijn all-time favourite Rolando Villazon en eentje van een nieuwe ster: de sopraan Olga Peretyatko. Reden genoeg om in de pen te klimmen lijkt me.

Villazon doet het handig; hij had me meteen bij mijn staart: toen ik het promotiefilmpje opende op facebook zat ik aan hem vast tot het einde van het filmpje en lang daarna. Wat is dat toch met die man… kenners mopperen allang dat hij ‘veel te wild’ op allerlei rollen afvliegt en daardoor zijn stem naar de gallemiesen heeft gezongen. Ik merk dat nog niet zo, maar wil het waarschijnlijk ook niet merken. Hij zingt tegenwoordig veel Mozart-repertoire; het is heel goed mogelijk dat hij de zwaardere Verdi-rollen niet meer kan uitzingen.

Maar hemeltjelief wat gooit hij zich nog steeds onvoorwaardelijk in zijn rol… Misschien is het dat wel: Joans Kaufmann’s stem is (nog) niet aan verval toe en zijn verschijning is bijna te knap; toch grijpt hij me niet zo bij mijn strot als Villazon dat doet. Hij houdt altijd genoeg afstand om een en ander niet aan zijn kapitaal te laten komen, hij blijft op de rente zingen.

Villazon niet: ook nu weer staat hij bij opname midden in het orkest, zit hij midden in de muziek en lijkt er niets anders te bestaan dan díe muziek, dát moment, dát universum. Al zou er een bom vallen op de opname-studio, hij zou doorzingen.

Diezelfde overgave zit ook in zijn rollen. Ik heb hem nooit live horen zingen, wel op talloze filmpjes op YouTube en iedere keer – wat hij ook doet – is het niet voor 100, maar voor 200 procent. Koste wat het kost (en het zal hem gekost hebben…). En iedere keer ontroert hij me weer…

Wat kan ik dat benijden, want als er niks anders is dan de muziek, zijn er ook geen zenuwen en is er ook geen gebrek aan concentratie…

Affijn: oordeelt u zelf. De CD heet ‘Treasures of Bel Canto’ en is uitgekomen bij Deutsche Grammophone; geen kleine jongens en als er iets mis zou zijn met de stem, komt er niet zomaar toch een nieuwe CD uit, denk ik dan maar….

Olga Peretyatko, Russin, is voor mij een nieuwkomer, maar bij nazoeken op internet kom ik al heel wat van haar tegen. Een schoonheid is het en van 1980, dus die komt nu in haar goede jaren. Ze schijnt coloraturen te zingen alsof het niks is en haar nieuwe CD heet ‘Arabesque’ en bevat muziek van Gioacchino Rossini, coloraturen-schrijver bij uitstek. Dat belooft wat!

U weet waar u uw tijd mee kunt doorbrengen, nu de avonden langer zijn en wij de winterse maanden weer moeten gaan overbruggen.

In het filmpje de (4 minuten lange!) trailer van de nieuwe van Villazon.

Een beetje een landerige week was het, druk ook… lichamelijk niet helemaal fit, vermoeid na prachtige dagen Budapest, geen inspiratie voor een stukkie. Een nieuw podcast op de site gezet, als een soort alternatief…

Er waren genoeg ‘klassieke momenten’, tenminste als je ze zo wil noemen…

Tafeldame in DWDD, Leona Philippo gaat ‘iets klassieke doen met een groot orkest’, het was allemaal nogal hush-hush, maar toen ze een tipje van de sluiter oplichtte was ik nogal teleurgesteld. Als ze nou niks originelers kunnen verzinnen dan ‘Oh mio babbino caro’ , dan laat maar. Prachtige aria trouwens, daar niet van… Ze maakte de klassieke fout de worden ‘babbino’ (vadertje) en ‘bambino’ (kind) door elkaar te halen en liet daarmee zien niks van de aria begrepen te hebben. Ze wist opera noch componist te noemen, tsja…. Dat wordt weer de volgende zeperd voor de klassieke muziek. Het valt haar niet kwalijk te nemen. Ze is een uitstekend zangeres binnen haar genre, en een aardige intelligente meid, maar doe dát dan en blijf weg van al die valkuilen waar je de reikwijdte niet van kunt inschatten. Zoiets doet je carrière geen goed.
Dat wereldberoemde counter-tenor Andreas Scholl evenmin opera (Gianni Schicchi) noch componist (Giacomo Puccini) wist te noemen is een drama, ik vergat er even van dóór te breien….

Een paar dagen later vergat ik ook even door te breien, toen ik naar de ‘Keuringsdienst van waarde’ keek, sterker nog, ik rolde van de bank van het lachen. Een broodje aap-verhaal dat zijn weerga niet kent: de Wagyu-runderen in Japan worden gemasseerd en krijgen bier te drinken en dat maakt hun vlees zo lekker dat ze er in Nederland meer dan 100 euro per ons voor betalen. Een boer uit het oosten des lands heeft ook van die vriendelijke beesten in de stal staan en hij geeft ze niet alleen massages en bier, maar heeft ook de hele dag klassieke muziek in de stal staan. Ik kwam niet meer bij… Maar het punt voor de klassieke muziek was gemaakt en daar moet Vocalies dan maar tevreden mee zijn…

U merkt het al: je hoeft niks te verzinnen, ook in de klassieke wereld niet…. De werkelijkheid is altijd bizarder dan een mens kan bedenken…

Om mijn gekát naar Leona en Andreas (die overigens wonderschoon kan zingen en zich wonderwel voegde in het dance-achtige stuk dat hij moest zingen) een beetje goed te maken een opname van ‘O mio babbino caro’; de mooiste ooit is gezongen door Montserrat Caballé in haar beste dagen. Ze zet het een beetje zwaar aan, maar haar pianissimo in de hoogte is onge-evenaard.

We zijn alweer een half jaar geleden naadloos het Eindhovense ingegleden, alsof we niet 14 jaar in Den Bosch gewoond hebben. Het was goed thuiskomen, dank u…

Afgelopen weekend reden we over de binnenrondweg (de buitenrondweg kent iedereen, die loopt langs de A2 rond Eindhoven, een begrip in binnen en buitenland, bijna nooit file) en wat zag ik daar? Een poster met de aankondiging van ‘Le Nozze di Figaro’, ‘gewoon’ in Eindhoven. Manlief had er de sokken in, dus ik kon niet zo gauw zien waar die voorstelling dan was… Googelen dus… vind ik me toch twee Nozzes! Eentje op 10 oktober in het Natlab, een registratie van een voorstelling in Covent Garden en eentje live in het Muziekgebouw, op 18 oktober met het Orkest van de 18de eeuw.

Gaan als u kunt, het Orkest van de 18de eeuw staat garant voor een uitstekende uitvoering, ik steek er mijn hand voor in het vuur als het moet… het wordt vast een sprankelend avondje daar, semi-concertant, maar daar kan Le Nozze wel tegen.

Ik geef u de namen van de belangrijkste solisten (dat komt ze toe!) en het verhaal; dat kan kort, want het is een beetje theater-van-de-lach-scenario met veel vermommingen en veel slaande deuren

Henk Neven: Il Conte d’Almaviva
Kelebogile Pearl Besong: La Contessa d’Almaviva
Ilse Eerens: Susanna
André Morsch: Figaro
Rosanne van Sandwijk: Cherubino
Roberta Alexander, mezzosopraan: Marcellina
Huub Claessens: Doctor Bartolo & Antonio
Fabio Trümpy, tenor: Don Basilio & Don Curzio
Amaryllis Dieltiens: Barbarina
Jeroen Lopez Cardozo: regie; Ysbrant: decor en kostuums
Algehele leiding: Kenneth Montgomory

Een dag in het paleis van Graaf Almaviva bij Sevilla. En wat voor een: Figaro – de bediende van de graaf – gaat trouwen met Susanna, de kleedster van de gravin. Het is geen makkelijke dag want er moet een en ander geregeld worden: de graaf is een notoire schuinsmarcheerder en dreigt het recht uit die tijd: de huwelijksnacht met zijn vrouwelijke bediende (droit du seigneur) doorbrengen te gaan claimen. Zeer tot verdriet van de gravin, die van haar man houdt en ook dol is op de intelligente en mooie Susanna.
De beide gelieven doen er alles aan om aan dit recht te ontsnappen, want u begrijpt: als de graaf dit recht wél claimt is er daarna geen moment meer dat iedereen iedereen nog recht in de ogen kan kijken. Voeg daarbij een puberende Cherubino en een hoofd-huishouding dat een erg aparte band heeft met Figaro en een dreigende onterving en de chaos is compleet.

Maak u geen zorgen: eind goed al goed. Volgens mij (maar dat is een uitdrukkelijk persoonlijke inschatting) houden graaf en gravin wel degelijk van elkaar en als hij aan het einde op de knieën gaat is dat wel degelijk gemeend. Of hij daarna zijn leven betert?

Opvallend is de kleine rol van Roberta Alexander, een veelbelovende naam en ook die van de dirigent is veelbelovend: Kenneth Montgomory. Met zijn kleine, zeer genuanceerde gebaar is hij een uitstekend en humorvolle Mozart-dirigent. Ik weet dat bij ondervinding, want zong drie levens geleden ooit de rol van de Eerste Dame in Die Zauberflöte met hem in een studieproject van het Utrechts Conservatorium.
Gaan!!!! Veel plezier!

Voor de voorpret: in het filmpje een duet uit Le Nozze door twee topvrouwen: Renée Fleming en Cecilia Bartoli. Dikke pret!