Monthly Archives: October 2016

Ze deed het weer: Anna Netrebko: haar zoveelste CD is uit. Een van dé stemmen van onze tijd. Haar vorige CD, getiteld ‘Verdi’ ging in korte tijd naar de nummer 1 in de pop-charts (in iets minder verhaspeld Nederlands: de hitlijsten) in Oostenrijk. Nooit vertoond in de geschiedenis van de klassieke CD’s. Toen waren de recensies al jubelend, ben benieuwd wat ze nu zijn.
Als je de cover (van de CD bedoel ik) ziet is er niks ‘Verismo’s’ aan, nondepatatten wat een prachtige hoes. En niet alleen omdat Netrebko een plaatje is, maar omdat de hoes buitengewoon artistiek is met dat prachtige hoofddeksel… bij de titel ‘Verismo’ zou je eerder een armoedig gekleed persoon verwachten… niks is minder waar. Nou zou Netrebko zelfs in een juten zak nog prachtig zijn (sprak Vocalies – zelf ooit sopraan – maar nooit zo knap, jaloers).

Goed, het gaat niet om het hoesje, het gaat om de inhoud… en die zal net als de vorige keer prachtig zijn. Netrebko roept af en toe gevaarlijke politieke dingen en zegt hier en daar wel eens een concert af, maar ze levert waar voor uw geld. Ik lees de recensie in The Observer/Culture en mijn hart springt op. Een vrije vertaling: ‘Netrebko is meer dan alleen een ster, haar artistieke uitvoering van aria’s en scènes uit Italiaanse opera’s is tegelijkertijd subtiel en opwindend’.

Ultrakort een CV-tje van Anna:
Anna Joerjevna Netrebko werd geboren in Rusland, in 1971); ze is Russisch-Oostenrijks.
Een ‘romantisch’ verhaal: ze zou de vloeren van het Mariinsky Theater geboend hebben om haar Conservatorium-opleiding te kunnen betalen. Er is niks romantisch aan het boenen van vloeren, maar ook het hebben van een carrière is zwaar overschat: het brengt een hele hoop spanning en druk met zich mee en de kans op echte romantiek wordt een stuk minder door een carrière… maar goed, toen de directeur van het Mariinsky, Valery Gergiev, haar opmerkte en haar mentor werd, ging het als een dolle: Susanna in Le nozze di Figaro, Ljoedmila in Roeslan en Ljoedmila (Glinka) enz. enz.

In 2003 begon ze CD’s te maken, zorgvuldig gepland en de CD’s vertoonden ook een opgaande lijn in kwaliteit; was de eerste al goed, daarna werd het alleen maar beter.

Ik zag haar nog nooit in het echt: concerten en opera’s waar ze zingt zijn in no time uitverkocht. Op TV zag ik haar langskomen en als ze in een opera zingt is haar optreden zo betoverend dat ik ademloos blijf kijken. Normaliter word ik niet zo meegenomen via een tv-scherm, maar als een uitvoering echt goed is, blijf ik graag hangen.
Kopen die CD en als u bij een concert of opera kunt zijn: ga!

Hieronder een opname van ‘La mamma morte’ uit Giordano’s opera ‘Andrea Chenier’.

Ik heb een (voor)naamgenote gevonden in de vocale klassieke muziek, jawel!!! En nog een sopraan ook! Ze heet Marlis Petersen. Goed, het is dan wel een ‘e’ minder dan in mijn voornaam, maar je spreekt het hetzelfde uit! Het is een Duitse coloratuursopraan en een goeie ook! In Wenen ga ik haar zien, in november zingt ze daar de titelrol in Massenet’s ‘Manon’!

Zo Vocalies, kalm, kom uit je wolk en hou op met uitroeptekens strooien. Leg het effe rustig uit.

Mijn volgende reis met Musico zal in november plaatsvinden. Van 15 tot en met 18 november ben ik met gasten in Wenen. Mocht u nog mee willen dan kan dat nog. Ga naar de website van Musico. (linkje!!!)
Op 16 november gaat daar in de Staatsoper de opera van Massenet, ‘Manon’. Marlis Petersen zingt er de hoofdrol in. Ik bereid altijd een soort van lezinkje voor ter inleiding van de opera e kwam daar haar naam tegen. Ooit wel eens in de verte van gehoord, maar nooit echt dichtbij geweest en dus zocht ik haar op op ons onvolprezen internet. Pfoe, het is een naamgenote om trots op te zijn.

Kort biografietje dan maar?

Wat zo aardig is aan mijn naamgenote Petersen is het vermogen om haar stem kristalhelder te laten klinken, te combineren met een alerte presentatie. Deze combinatie stelt haar in staat om zich met al haar rollen compleet te identificeren. Dat had ik willen zijn en kunnen: ín zo’n rol kruipen, in plaats van als een soort toeschouwer te blijven kijken naar het drama dat zich afspeelt.
Marlis Petersen werd geboren in Duitsland en studeerde piano en dwarsfluit, voordat ze zich aan zang ging wijden.

Aan het Conservatorium in Stuttgart studeerde ze bij Sylvia Geszty. Maar ze studeerde ook jazz-dance en tap-dans aan de New York City Dance School in Stuttgart, simpelweg omdat ze een engagement kreeg in de showbusiness. Ondanks dat bleef ze toch een verbintenis voelen met de klassieke zang en dus studeerde ze daarin verder. Dat betaalde zich uit in prijzen!

In 1994 begint haar professionele carrière als zangeres aan de Nürnberg Opera, met eerst wat kleineren rollen, maar al gauw met de Königin der Nacht en Zerbinetta (in Ariadne auf Naxos).

Tussen 1998 en 2003 zingt ze bij de Deutsche Oper am Rhein in Düsseldorf-Duisburg; de rollen worden groter en talrijker en ze gaat meer rondreizen. De rol die haar carrière echt heeft meegeholpen is die van Alban Berg´s ‘Lulu’.

Deze Lulu zong ze in 2002 voor het eerst in Wenen, met zeer lovende recensies. Inmiddels kent ze de rol van voor tot achter en terug, omdat ze hem 18 jaar lang in verschillende ensceneringen gezongen heeft.

Dan is er een hele lijst van titels van rollen en plaatsen waar ze die gezongen heeft. En niet alleen een lijst van operarollen, maar ook van concerten en CD-opnamen en van namen van dirigenten en ensembles waar ze mee gezongen heeft.

En ‘Manon’ van Massenet?
Ach, de plot is genoegzaam bekend: de geschiedenis van het meisje Manon, dat de weelde en de vrijheid niet aankon en berooid en ziek sterft in de armen van haar minnaar.

In het filmpje een mooie opname van de aria van Leonora in Giuseppe Verdi’s La Traviata: ‘E strano’. Op YouTube is veel moois te vinden. Ik vond de filmpjes van Lulu wat te heftig voor hier en Leonora iets dichter liggen bij wat Marlis in Wenen gaat doen, dus dat filmpje heb ik voor u opgeladen.