Monthly Archives: September 2017

Het Internationaal Vocalisten Concours (IVC) is weer voorbij. Op 16 september jl. heeft de jury de namen van de prijswinnaars bekend gemaakt. Het is een hele rij. Sommige namen staan er meerdere keren in. En jong zijn, ze piepjong… tenminste dat is wat mij opvalt.

Ik surf wat door de uitstekende website van het concours en krijg zo een aardige indruk van wat het concours geweest moet zijn. Het IVC verwerft zich langzamerhand een vooraanstaande plaats in de wereld en dat is goed te merken. Het trekt zo ook grotere namen en grotere talenten aan. Het is te hopen dat de jongens en meisjes het allemaal volhouden en in de grotere en minder grote theaters overal ter wereld zich een plaats veroveren. Dan valt er voor ons toeschouwers ook (nog) meer te genieten.

Waarom ik er even op terug kom is dat ik vind dat het concours eigenlijk op onze nationale televisie zou moeten. Minstens de finale-avond en wat mij betreft ook de finale avond voor het lied. Kom op NPO 1, 2 en 3! Bel effe met Annet (Andriessen) en maak een deal voor volgen jaar en dan voor ieder jaar. Voor mijn part in de latere avonduren. Ik neem het dan wel op en kijk het later. Maakt me niet uit; ik kijk sowieso (bijna) geen live televisie meer. TV on demand, waar wij het in mijn AVRO-tijd al over hadden heeft zijn intrede gedaan. Man-lief zit vaak op de bank naast mij wat te scrollen mijn zijn IPhone en terwijl ik me al breiend afvraag wat hij daar zit te doen, blijkt hij de meest geweldige programma’s in te programmeren. Het gebeurt op lange avonden dat hij me aankijkt en zegt: “waar heb je zin in” en als ik dan zou zeggen “in het IVC” en het was uitgezonden, dan zou ik het kunnen zien.

Schrijven over het IVC levert me ook een mooi bruggetje op naar Thomas Hampson, mijn favoriete bariton. Hij zit immers vaak in de jury, geeft masterclasses en is een overtuigd promotor van het concours. Zeer tot mijn teleurstelling was hij er dit jaar niet bij. Ik fantaseer, nu ik wat ouder wordt niet meer over het tegenkomen van prinsen op witte paarden (in de vorm van Timothy Olyphant of Al Pacino), maar af en toe fantaseer ik er nog wel eens over dat ik Thomas Hampson tegen kom en dat er dan ergens een orkestje ‘La ci darem la mano’ uit Don Giovanni begint te spelen en dat hij zich omdraait en de eerste regels zingt… (het duet heeft-ie tenslotte met zo ongeveer alle sopranen ter wereld gezongen, behalve met mij, sprak zij jaloers) en dat ik dan charmant lachend aanhaak en het hele duet vlekkeloos met hem uitzing. Gun een (niet meer) zingende Vocalies haar fantasieën…

In het filmpje niet zijn masterclasses, die in overvloed te vinden zijn op YouTube. Ga ze kijken, hij zegt zulke wezenlijke dingen over zang, dat moet iedereen zien. Die filmpjes zijn te lang om hier op te laden, maar ik geef u hier een duwtje in de goede richting.
Wel opgenomen hier een deeltje uit het Prinsengrachtconcert: ‘Begin the beguine’… je zou toch zo in die lange armen glijden en meedansen…

Eva-Maria Westbroek zingt binnenkort in Nederland! Zeer binnenkort nog wel en niet zo maar in Nederland, maar bij de Nationale Opera, en niet zomaar wat, maar Verdi! En nog wel de opera met zijn mooiste muziek! De schoonheid van de muziek van La forza del destino (want die opera bedoel ik) compenseert ruimschoots de draak van het verhaal, dus ga er vooral naar toe als u in de gelukkige omstandigheid komt nog kaartjes te kunnen kopen.

Om effe terug te komen op die draak: de Nationale Opera schrijft zelf met gevoel voor understatement dat in het verhaal de tijd sprongsgewijs verloopt, waardoor het stuk niet gemakkelijk te ensceneren is. Mede daardoor is het stuk überhaupt maar weinig opgevoerd en dat is erg jammer: er zitten zulke mooie aria’s in, de ouverture is heel bekend (u weet wel, die met die stuwende werking erin, geweldig!) en mannenkoren kunnen zich heerlijk uitleven. Verdi werd wel de ‘vader van de koren’ genoemd, maar hij is voor mij wat dat betreft vooral ‘de vader van de mannenkoren’ (en de vader van de koperblazers en de baritonnen en de sopranen en…).

Affijn, u merkt het: ik ben weg van La Forza. Toen ik – eigengereide sopraan die ik ooit was – besloot nu toch echt wél klaar te zijn voor opera, begon ik met ‘Pace, pace, mio dio’ uit La Forza. Het werd een bijna lichamelijke ervaring, die aria. Alles viel op zijn plaats, adem, tekst, emotie… het voelde alsof de aria op mij had liggen wachten en ik heb ‘m misschien wel vaker dan enige andere aria gezongen.

Ik ga u niet vermoeien met een plot, is toch niet te volgen. De Nationale Opera schrijft zelf: “Al in het eerste bedrijf van het liefdesdrama La forza del destino staat de tragische heldin voor een onmogelijke opgave: de keuze tussen Don Alvaro, op wie ze smoorverliefd is, en de nagedachtenis van haar vader, die per ongeluk door Alvaro is gedood.”
Ik zou het daarbij laten als ik u was, meer hoeft u niet te weten om ervan te kunnen genieten.

Eva-Maria Westbroek lijkt de ideale stem voor Leonora. Je hebt er conditie voor nodig: 2½ grote aria, een paar finales en een paar duetten. Reden waarom veel sopranen zich niet aan de rol wagen, maar wel de aria’s los zingen. Ze krijgt tegenspel van tenor Roberto Aronica, zo’n echte Italiaanse tetter, nodig voor de rol. Bariton Alessandro Corbelli zingt de rol van Fra Melitone. Speeldata: 13, 16, 19, 22, 25, 28 september, 1 oktober

In het filmpje een opname van ‘La Vergine degli angeli’ zonder de aanloop door de vader abt. Wat een muziek! Er is trouwens op YouTube veel over dit speciale stuk te vinden, aandoenlijke opnamen met onder andere Boris Christoff en Renata Tebaldi. Even werkt het op je lachspieren, maar als de man eenmaal zingt (moordend langzaam trouwens) zit je ademloos te luisteren.
Van alle sopranen vond ik trouwens de opname met Montserrat Caballe ook erg mooi.
Veel plezier met surfen en ga naar La Forza en denk dan bij ‘Pace, pace mio dio’ even aan uw Vocalies…