Een perfecte avond

Ik moet er toch nog even op terugkomen hoor, op de avond van gisteren in Pathé. Wat een avond! Soms heb je van die avonden die helemaal lijken te kloppen. Vanaf het moment dat je thuis wegfietst (het kon op de fiets want het weer was goed genoeg) tot aan het moment dat je thuis weer terug aan de keukentafel een sigaartje opsteekt om ‘het er nog even over te hebben’: het was een perfecte avond.

In volstrekt willekeurige volgorde:
Ik loerde al een tijdje op de kans om veel van de vrienden eens aan dezelfde dis te hebben. Check!

Ik had een opera bijwonen in The Met van mijn wenslijstje geschrapt: te duur, te lang vliegen, te gecompliceerd. Nu kon het toch! Check!

Ik hou van een compléét avondje uit: lekker eten, een mooie voorstelling, glaasje bubbels in de pauze. Check!

Tosca is een van mijn lievelingsopera’s, de aria ‘Vissi d’Arte’ de mooiste sopraan-aria aller tijden, ‘E Lucevan le stelle’ de mooiste tenor-aria aller tijden. Allebei gehoord en gezongen door een topcast! Check!

De kans om over te brengen wat een mens zoals beweegt als-ie een zo heftige opera zingt en wat er aan emoties aan de binnenkant van de zangers gaande is. Dat je zo dicht op de huid van de zangers zit, dat je zelfs opmerkt dat er een vlekje op de schouder van Yoncheva zit, wat er (als ze even is af geweest) er niet meer zit (hetgeen overigens een van de vriendinnen opmerkte, niet ik). Check!

Het is een apart slag volk, operazangers, maar wellicht worden ze minstens door het selecte groepje dat gisteren mee was, voortaan wat beter begrepen. Je maakt mij niet wijs dat je na zo’n avond dezelfde zanger bent als daarvóór. Check!

Bij The Met liep alles zoals je van een gelikte, Amerikaanse organisatie mag verwachten. De opvullingen in de pauze vind ik leuk, maar leiden ook af van de flow waar je in wil blijven (tenminste ik), dus bekeek ik er niet alles van, maar mengde me in de vriendengroep om te genieten van hun gezelschap en om eventuele vragen te teckelen (voor zover mogelijk).

Ik vond Tosca (Sonja Yoncheva) geweldig, Scarpia (Željko Lučić) nét iets te beschaafd (hetgeen niet iedereen met me eens was) en Grigolo als Cavaradossi af en toe langs het randje van larmoyant, maar ook dat zal zeker niet iedereen met me eens zijn.

Eerder laadde ik het filmpje op van ‘E lucevan le stelle’, nu krijgt u ‘Vissi d’arte’ van me. Die staat, in de bijna tien jaar dat ik deze stukkies schrijf al van zo ongeveer iedere sopraan op deze website, maar ach, dan mag Yoncheva er zéker bij! Ze pakt ’m langzaam, waardoor ze aan het einde bij moet ‘snappen’, waar ik het mooi vind als je je helemaal leeg zingt, om dan met een snik weer verder te gaan… maar ach wie ben ik?… Een nagenietende, voldane, niet meer zingende sopraan die vandaag nog lekker nasuddert van een fantastische avond… en morgen weer volop in het leven springt. Check!

Tosca in The Met én in Pathé

Ik weet het, ik weet het… het was veel te lang stil op Vocalies. Mijn laatste stukkie dateert van 19 december 2017; nu in 2018 heet dat alweer ‘vorig jaar’. Ik heb u niet eens gelukkig nieuwjaar gewenst. Bij deze.

Het waren drukke en leuke tijden trouwens tussen 19 december en nu, 27 januari 2018: met kerst was ik met een bijzonder aardige groep van Musico in Leipzig en Dresden en hadden we geweldige producties. Met oud en nieuw was ik, licht melancholisch , met mijn lief thuis en kort ná oud en nieuw was ik met mijn lief en goede vrienden een weekje aan het niksen (maar dan wel met heerlijk eten, goede gesprekken, lekkere boeken, zon, zand en zee) op Kaapverdië. En nu ben ik alweer de volgende reis (naar Londen) met Musico aan het voorbereiden. Ik bericht daar nog over .

Bijkomend voordeel van die afwisseling en drukte is dat de voor mij lastigste periode van het jaar – november, december en januari – nu al bijna om zijn. We gaan weer in opgaande lijn naar het licht (en dat bedoel ik letterlijk, niet overdrachtelijk) en ik sluit de donkere periode vanavond af met… Tosca in Pathé!

Al ergens vorig jaar zomer gepland: als je 24 kaartjes wil voor zo’n prachtige productie moet je er op tijd bij zijn. Ik weet nog dat ik dacht: 27 januari is nog ver weg, maar als het zo ver is betekent dat dat de donkere tijd weer voorbij is en dat het licht op de fiets ’s morgens en ’s avonds naar mijn werk niet meer aan hoeft (ik ben een pragmatisch mens, als u dat nog niet gemerkt had).
Goed, Tosca dus! Vanuit The Met, rechtstreeks overgeseind naar ons lage landje. Met Sonja Yoncheva als Tosca, Vittorio Grigolo als Cavaradossi en een heerlijke slechterik Scarpia in de vorm van Željko Lučić.

Ik verheug mij er uitzinnig op. Ik heb veel aardige vrienden. Een aantal van die mensen kent elkaar, een aantal niet en vanavond heb ik ze aan één tafel (zoals dat klassieke muziekliefhebbers betaamt begieten en be-eten wij een voorstelling). Een van mijn favoriete restaurants (‘Da Verdi’, toch best wel toepasselijk, al is de componist van vanavond tijdgenoot Puccini) biedt ons onderdak en mij de gelegenheid de opera – à la Musico – bij mijn gasten in te leiden.

Voor u die er niet bij bent heb ik hieronder een filmpje van Vittorio Grigolo die de mooiste tenor-aria ooit zingt ‘E lucevan le stelle’. Mét ondertiteling, dus ik hoef u hier niks uit te leggen.