Komend weekend mag ik weer eens op stap: vier dagen ben ik met een groep van Musico in Stockholm. Toen ik er twee jaar geleden was om ongeveer dezelfde tijd was het er 15 graden. We waren veel buiten, heerlijk weer, maar de jas moest aanblijven. Dat zal nu wel anders zijn…
Twee prachtige voorstellingen staan ons te wachten, in twee al even mooie theatertjes: het Theater Confidencen en het Drottningholm Slot-theater behoren tot de oudste-nog-als-theater-in-gebruik-zijnd in Europa, wat zeg ik, ter wereld!
Ik denk overigens niet dat ze in de vroege 18de eeuw al aan airco deden, dus ik hou er rekening mee dat een waaiertje geen overbodige luxe zal zijn, de hitte is nog niet uit de lucht en in Scandinavië is het al net zo warm als hier bij ons.
We beginnen met Orfeo, van Christoph Willibald von Gluck. U kent vast wel het verhaal: Orfeo verliest zijn grote liefde Euridice aan een slangenbeet en besluit haar in de onderwereld achterna te reizen en te proberen de goden te vermurwen haar terug te geven. Dat lukt hem in de oude verhalen niet en ook niet bij álle componisten, maar bij Gluck wèl. Hij weet met zijn gezang Amor zo te raken dat die een tweede keer toegeeft en het stel gaat een ‘en-ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig’ tegemoet. In Wiesbaden hadden we in 2016 een hele bijzondere enscenering waarin Orfeo – geholpen door Amor – zelfmoord pleegt; ook een manier om bij zijn geliefde in de onderwereld te komen. Die enscenering leverde destijds felle discussies en een bijzonder gesprek op tussen mij en mijn gasten; ik denk dat de enscenering van zaterdag een meer traditionele zal zijn. Niettemin is kwaliteit verzekerd in de handen van dirigent Arnold Östman, specialist voor dit repertoire…
Lollig detail over Theater Confidencen? De naam komt van een speciaal geprepareerde tafel: de tafel werd in de kelder van de grote zaal gedekt, en via een ingenieus systeem omhoog gehesen. Op die manier hadden de gasten geen bedienden rond zich, die hun roddel en vertrouwelijke (confidentiële, vat u ‘m?) praat af konden luisteren. Een vondst voor die tijd. Met social media zou je er in deze tijd niet meer mee weg komen… Wat zullen die bedienden gebaald hebben…
In Drottningholm gaan we naar ‘Pygmalion’, een korte ballet-opera van Jean Philippe Rameau. Van choreografie voorzien door een Japanner: Saburo Teshigawara. Ik ben heel benieuwd, dat zou wel eens een prachtige voorstelling kunnen worden. Als het goed gedaan wordt is er niks zo mooi als de combinatie van hedendaagse choreografie en oude muziek. Op de een of andere wonderlijke manier is dat een gouden combinatie.
En u kent het verhaal van Pygmalion? De beeldhouwer Pygmalion maakt een beeld dat zo mooi is dat hij er verliefd op wordt. Na enige verwikkelingen krijgt Pygmalion zijn zin: het beeld wordt tot leven gewekt. Als het u helpt: de musical ‘My fair lady’ is losjes op dit gegeven gebaseerd.
Ik laad voor u de mooiste ‘Che faro’ aller tijden op, zowel qua beeld, als qua geluid. Dame Janet Baker zingt fantastisch hier en de beelden zijn van een tederheid die tijdloos is en blijft ontroeren.