Madama Butterfly bij De Nationale Opera

Deze week ging Madama Butterfly in première bij De Nationale Opera. Ga kijken als u kunt! Wonderschone leader hebben ze op de website van DNO. Wonderschone enscenering ook, die van 2002 komt nog eens terug. Ik heb hem toen gezien. Werkelijk geweldig, dat mooie strakke. Het vraagt veel van de zangers, maar het komt volgens mij de opera ten goede!
Heel kort het verhaal
Cio-Cio-San (Butterfly) trouwt met de Amerikaanse marineofficier Pinkerton en krijgt met hem een kind. Nog voordat het kind er is, is Pinkerton al weer terug naar Amerika.
Na een jaar of drie komt hij terug en presteert het zijn Amerikaanse echtgenote mee te brengen en Butterfly te vragen haar kind aan hen af te staan.
Butterfly zag haar verbintenis als een echt huwelijk, voor Pinkerton was het slechts een exotisch avontuurtje. Butterfly pleegt zelfmoord: “Met ere sterven wie niet met ere kan blijven leven”, zo formuleert Butterfly, de kern van het harakiri-principe.
Er zitten hartverscheurende scènes in: als Butterfly zich realiseert dat haar huwelijk niet geldig is en als ze haar kind uiteindelijk toch afstaat, vla voordat ze zelfmoord pleegt.
Elena Stikhina zingt Madama Butterfly. Ze is zo’n sopraan die bijna stormenderhand het operatoneel verovert. Ze is nog hartstikke jong (geboren in 1986) en je houdt je hart vast: ze zegt zelf al dat het zingen van deze rol een krachttoer is. Dat is het ook als je meer geroutineerd bent. Je moet je emoties zeer onder controle kunnen houden, maar niet afstandelijk overkomen. “Nooit je motor oversturen”, zou mijn hoofdvakdocent zeggen. Ga d’r maar aan staan, bij een rol die zo onder je huid kruipt. Het wordt vast een prachtige voorstelling!

Speellijstje:
26 en 29 april, 2, 5, 7, 10 en 13 mei

Wagner onder je huid?

Wat een avond, gisteren… pfoe… Heftig en mooi tegelijk, luid, om niet te zeggen zéér luid, humorvol… Waar was je dan, zult u vragen.
Ik was in Essen. Ik deed twee dingen die ik zeer zelden doe: ik was voor een eendaagse reis met Musico onderweg. Dat komt niet vaak voor, omdat die reizen vaak pas laat in Utrecht weer terug zijn en ik dan niet meer thuis geraak. En ik ging naar Wagner, doe ik ook al niet vaak, om niet te zeggen: nooit…

Maar nu was het zover. ‘Der Ring an einem Abend’ Tsja, als je dan toch voor Wagner gaat, doe het dan in één keer goed…. Toch?

We hadden een bus (bijna) vol erg aardige gasten en de collega-reisleider deed een lange en zeer degelijke inleiding.

Wagner schreef zijn ‘Ring des Nibelungen’ tussen 1853 en 1874. Vier grote opera’s: Das Rheingold, Die Walküre, Siegfried en Götterdämmerung, en een inleiding. Het was bedoeld als ‘Ein Bühnenfestspiel für 3 Tage und einen Vorabend’, nee dan ben je niet megalomaan… Alles moest ervoor wijken, koningen en operagebouwen moesten zich maar aanpassen. Dit was het wat de wereld zou gaan veroveren. Think big!

Der Ring is een parabel over macht en beschrijft de vergeefse pogingen van oppergod Wotan om de macht over de wereld te verwerven. Da’s maar één zin, en het lijkt daardoor alsof het libretto makkelijk te volgen is. Nou, niets is minder waar.
Sommige dingen moet je misschien niet willen volgen, je moet je overgeven, je moet ze ondergaan. Niet voor niets zeg ik altijd tegen mijn gasten als we naar een wat ‘rafelige’ voorstelling gaan: stel je geest open en onderga het en bedenk achteraf op je gemak wat je ervan vindt. Zulke raadgevingen moet je natuurlijk niet zelf in de wind slaan.

Het was niet moeilijk, dat openstellen en met de stroom mee.
De Duitse komiek Loriot heeft een geheel eigen bewerking van de hele Ring gemaakt: hij schrapte heel veel muziek, maakte een verhaal met mooie humor erin en liet de mooiste aria’s en muziekstukken intact. Zo kwam hij uit op een voorstelling van dik drie uur. Gisteren ging die voorstelling dus concertant in Essen. Er was al een zegtocht door Duitsland en het is nog niet af: de voorstelling zal nog vaker gespeeld worden.

Zal ik u es wat vertellen: ik heb er zelfs erg veel plezier mee gehad. De humor was subtiel en vilein, precies zoals ik ‘m graag heb; in prachtig Duits, uitgesproken door acteur Jens Winterstein. Het orkest (op de bühne en nu eens niet in de bak) speelde fantastisch: de bastrombones zaten op mijn ooghoogte en denderden me af en toe bijna van mijn stoel (Wagner en koper: een tegelijk hemelse en duvelse combinatie). De solisten doseerden precies goed: doordat er niet scènisch gespeeld werd moesten ze veel zorgvuldiger doseren en al dat gezwaai met een zwaard en een speer leidt alleen maar af.

Ik had een prachtavond.

Ga ik ooit naar een hele ‘Ring’? Ik denk het niet, maar Wagner kwam een stuk dichterbij. Nét niet dichtbij genoeg om Verdi en Puccini te verdringen, maar hij zit onder mijn huid en zal daar nog wel een tijdje blijven…

In het filmpje de trailer, dan weet u wat ik bedoel…

Wagner en Wishful Singing

Het is al te lang stil op Vocalies. Druk, druk, druk en niet veel inspiratie voor vocale stukkies… wel van alles geschreven, maar niet voor mijn eigen website. Foei Vocalies.

En er is zat te (be)schrijven: veel Wagner overal, van The Met in New York tot in het Alvar Aalto Theater in Essen, alwaar ik zondag 14 april voor het eerst in mijn leven naar een heuse Wagner ga. Niet meteen ‘the whole shebang’, maar een voorstelling die ‘Der Ring des Nibelungen’ comprimeert tot een concertante uitvoering van 3 uren. Wie weet ben ik daarna wél met het Wagner-virus behept. Als dat zo is zult u het merken (sprak zij dreigend)

Om wat lucht door al die Wagner-zwaarte kloppen in het filmpje een heel andere tak van sport: kwartet- en kwintet-zingen. Hier is – met dank aan echtgenoot, die bij het linkje van YouTube uitkwam – het dameskwintet ‘Wishful singing’. Mocht u niet goed op de hoogte zijn hoe zich te gedragen in een trein, dat weet u het na het luisteren naar deze dames van haver tot gort…

Ik was onlangs bij een Barbershop-convention bij ons in de buurt. Een vriendin zingt in een dames-kwartet en is daar uiterst serieus mee bezig. Ik luisterde een halve dag naar de kwartetten (dames, heren en gemengd). Ik was aangenaam verrast door het hoge niveau. Maar ook een beetje sceptisch (hetgeen ik altijd ben bij concoursen) waarom er een wedstrijd van maken? Het kan toch ook in concertvorm en onze prachtige muziek (pop en klassiek) ga je toch niet reduceren tot puntengeverij, waarbij je uitstekend zingende en goedwillende amateurs zowat over de kling jaagt van de zenuwen? En wie laat die Barbershoppers nou eens lekker uitzingen? Ik had af en toe de indruk dat het geluid meer tegengehouden wordt dan goed is voor dames- en herenstemmen.
Maar wie ben ik en het is maar een standpunt.

Ik zocht het ensemble ‘Wishful singing’ effe voor u op.
Ze treden regelmatig op in Nederlandse zalen zoals het Concertgebouw in Amsterdam en op buitenlandse festivals zoals het prestigieuze City of London Festival in Londen. Ook zijn er regelmatig tournees, door Japan, de Verenigde Staten, Duitsland, Spanje, Estland en Italië. De avondvullende programma’s verrassen het publiek – waar ter wereld ook – keer op keer. Wishful Singing vergroot doelbewust en actief het repertoire voor female a cappella door regelmatig opdrachtcomposities te verstrekken. Daarnaast werken de zangeressen veelvuldig en in allerlei verbanden samen met andere musici, artiesten en jong talent.
Het repertoire loopt uiteen van ingetogen werken uit de renaissance en de barok tot vrolijk swingende versies van golden oldies als Mr. Sandman. Het roept emoties op die variëren van verstilde ontroering tot een kriebelende lach. De individuele kwaliteit van iedere zangeres vormt de basis onder hun gezamenlijke zuiverheid, harmonie en balans. Gecombineerd met hun collectieve talent voor timing en droogkomische mimiek, maakt het Wishful Singing toonaangevend in haar genre. Wishful Singing zingt de wereld naar haar hand!

Nou, hoe leuk is dat!