Misschien moest ik maar weer es aan het werk… Misschien moest ik maar weer es een stukkie schrijven. Het is tenslotte veuls te lang stil geweest hier op Vocalies.
Lukte me het aan het begin van de coronatijd in 2020 (het lijkt een eeuw geleden) nog om dagelijks iets kleins te produceren, ergens na het honderdste stukkie verloor ik de inspiratie…
Alle ellende voor alle artiesten, theaters, musea werkte ook niet gunstig voor het opdoen van wat positief nieuws en ik wil niet aansluiten in de rij van beter-weters (Nederland heeft aan 16.999.999 deskundologen immers meer dan genoeg…), mopperaars, wappies, slachtoffers en ga zo maar door. Het is negatieve energie en ik ben er tot op het bot toe vermoeid door geraakt.
Tijd om mijzelf her-uit-te-vinden, op te houden met mauwen (de eerste prik zit erin, god wat een hoofdpijn) en aan de slag te gaan, zoals ik mij uit alle crises getrokken heb: met werken in enige vorm.
En er was een aanleiding: manlief graast alle TV-stations en aanverwante artikelen ter wereld af naar mooie zaken. Dat resulteert in waanzinnige docu’s over eten, afvalverwerking, reizen en theaters en… opera-producties. Hij vond de voorstelling (op Arte: hulde!) ’Traviata – vous méritez un avenir meilleur’ (Traviata – u verdient een betere toekomst) van het Theatre des bouffes du nord (het Theater van de noordelijke rookwolken, grappig he…)
Het begin was een beetje… mwah… gedoe onder een enorme tulen doek, getast in het duister, rommelig, Verdi (in het Italiaans, de originele teksten uit de opera), maar ook andere teksten in het Frans, (naar later bleek uit het boek van Alexandre Dumas fils – ‘La dame aux camélias’ – dat ten grondslag ligt aan de opera). We besloten het tien minuten te geven, er stond immers nog genoeg anders moois op de rol…
Binnen vijf minuten zat ik rechtop in mijn stoel en lag mijn haakwerkje vergeten naast mij op de stoel.
Wat een voorstelling! Geen orkest in de bak, maar individuele orkestleden op het podium, instrumenten enkel bezet (en niet door de eersten de besten, zo bleek later: alles uit het hoofd en spatzuiver).
Sopraan Judith Chemla als Violetta en tenor Damien Bigourdan als Alfredo zijn de enigen die ik met naam ga noemen. Fantastisch, niet eens zozeer qua stem, maar vooral als acteurs en om het vermogen werkelijk tot het gaatje te gaan en verder… Geweldig!
Chemla klonk vooral in het piano prachtig, bij forte was het wat schel, maar ik denk dat dat ook aan de geluidsversterking van het theater lag (altijd lastig: sopranen doorversterken, ze zingen voortdurend alle wijzers in het rood en da’s lastig voor geluidsmensen – ik kan het weten); Bigourdan had hier en daar de onvermijdelijke knödel, maar nogmaals: wat een acteurs!
Ik geef het je te doen, de krankzinnige stroom aan emoties die deze verhouding tussen Violetta en Alfredo oproept te doorstaan met cameramensen èn instrumentalisten op je neus en geloofwaardig te blijven, sterker nog: geloofwaardiger te worden dan ooit de twee rollen op het ‘echte’ opera-toneel geweest zijn. En dan ook nog een ontroering op te roepen in de zaal die tastbaar van het tv-scherm afrolt. Wat zou Verdi blij geweest zijn met deze voorstelling.
Ik was aan het einde weer in tranen (ben ik altijd bij opera als het goed gedaan wordt) en de voorstelling zit zo onder mijn huid dat ik vandaag de hele dag Verdi hummel, op kantoor en in de auto…
In het filmpje de teaser van de productie. Waarschijnlijk is-ie wel ergens op te snorren: boor uw creativiteit op dat gebied maar eens aan als u niet een partner hebt die alles voor u opzoekt. Als ze ooit de voorstelling hernemen en we mogen weer reizen met Musico móeten we ernaar toe: hier schuurt opera nl ook, maar blijft erbij overeind en maakt nieuwe emoties los.