Servus is ter ziele; wat er nog van over is, gaat barbecue-end (wat een merkwaardig werkwoord) ten onder en vervolgens op in een nieuw opgerichte musical-vereniging.
Ja duh, zult u zeggen, waarom moeten wij dat weten? Zo?n pruts-operette-vereniginkje ergens in het Brabantse, bestond nog geen dertig jaar, was niet een toppertje (hoewel ze behoorlijk partij gaven in hun hoogtij-dagen), timmerde de laatste jaren nauwelijks aan de weg, behalve dan als speeltje van de voorlaatste voorzitter? nogmaals, waarom moeten wij dat weten?
Waarschijnlijk zit het mij zo dwars omdat het betekent dat het toch al geteisterde genre operette weer een voorvechter verloren heeft. En het had volgens mij niet gehoeven. In haar hoogtijdagen telde Servus zo?n zestig leden en die schrokken er niet voor terug ook de zwaardere operettes aan te pakken. Koorbezetting door amateurs; solistenbezetting door (semi)professionals werd er hard gewerkt en veel gelachen: eigen kostuums, eigen decors? begeleiding zoeken (soms in geslaagd, soms minder). Ik werkte aan een paar operettes mee en leerde er veel. En o, wat hebben we een plezier en leuke avonden gehad. Veel van mijn anekdotes die in deze annalen opduiken stammen uit mijn Servusjaren.
Servus had een voorzitter die een van mijn beste vrienden werd. Hij slalomde langs conflicten met regisseurs, dirigenten en solisten, peuterde centen en ‘bijdragen in natura’ los bij de middenstand in Waalwijk en omgeving; was er altijd achter de schermen en bracht de vereniging naar een hoogte die ze eigenlijk net niet haalde, maar hij hield ze op hun tenen en dat was nodig om te overleven.
Na zijn hersen-infarct moest hij knarsetandend toezien hoe de vereniging speelbal werd van iemand die niet de diplomatie en het doorzettingsvermogen had van zijn ouwe voorzitter. Langzaam, maar oer-zeker gleed Servus af, via de middenklasse naar de afgrond. Injecties met een goed orkest uit zusterstad Katowice mochten niet baten; legden eerder het afglijden pijnlijk bloot en tenslotte won de musical. De ouwe knarren werden te oud en boden niet genoeg weerstand aan de adepten van ‘Idols’, ‘So you wanna be a popstar’,’Holland’s got talent’ en ‘Op zoek naar Joseph’s en Evita’s’. Hou me te goede: niks tegen musical, in tegendeel, maar het is wel zijn eigen genre en moet van operette afblijven. Een musicalzanger is nog geen operettezanger (heeft het zelden in zich verenigd) en denken dat die twee verenigbaar zijn is een misvatting die er mede toe geleid heeft dat Servus nu exit is.
De dierbare vriend overleed plotseling, ruim een jaar geleden en heeft gelukkig de ergste afglijding niet meer meegemaakt. Was-ie er nog maar, dan begonnen we samen een nieuwe club. Ter gelegenheid van zijn uitvaart zong ik ‘Die Letzte Rose’ uit Martha en de grote aria uit Der Zigeunerbaron, een tijdje mijn handelsmerk: Saffi op blote voeten
Wij wisten toen al: met Jan sterft ook Servus, al deed Servus er nog ruim een jaar over.
Toch: dank voor alle plezier dat we samen hadden, de mooie producties die we samen deden, de kratjes bier die we samen soldaat maakten en de broodjes kroket die we verorberden tijdens de pauzes van repetities.
En inderdaad: ‘Sag beim Abschied, leise Servus