Bach op een toplocatie

Even eerst: ik heb er weer een nieuwe podcast opgezet. Gauw luisteren, zie de grote icoon hiernaast.

Met wat vertraging van Tallinn naar Vilnius gevlogen. Totaal andere stad, ook heel mooi. Aardige, attente en goede gids op de enige volle dag dat we er waren. Vilnius smaakte naar meer. Op de dag van aankomst de enige vrije avond. Door de vertraging weinig van gemerkt, of het moet de geruststelling zijn dat we geen concert hoefden te missen dóór die vertraging.

Ik wil in de middag de kaartjes alvast ophalen en word argwanend en streng bejegend door de mensen van het ‘Palace of the Grand Dukes of Lithuania’ oftewel het hertogelijk paleis. Ik toon mij (met trillend hart, maar dat zien ze niet) vasthoudend en vriendelijk en krijg uiteindelijk te horen dat de kaartjes pas vanavond klaar zullen liggen, vlak vóór de voorstelling. De dame die me in verhaspeld Engels te woord staat vergewist zich ervan dat ik ook echt het gebouw verlaat… Pfoe… blij dat ik buiten ben, terwijl het toch zo’n mooi gebouw is…

Het paleis is behalve onze concertlocatie voor vanavond ook een archeologisch/natuur/historisch museum, het nodigt alleen niet erg uit om er binnen te gaan: detectorpoorten en deuren die achter je dicht gaan, terwijl ze vóór je nog gesloten zijn. Ik word er een beetje onrustig en ook een beetje baldadig van – oude puberstreken die zijn blijven hangen.

’s Avonds met de hele groep naar het Paleis. Er zijn meer mensen en er staan zeer professioneel ogende wagens van de LTR, de nationale TV-zender van Litouwen.
Ik bemachtig de kaartjes, met hulp van een jonge bewaker die tolkt, want de mevrouw die nu achter de kassa zit spreekt helemaal geen Engels – ik meen haar Russisch te horen spreken tegen de bewaker – en bekijkt mij met zo mogelijk nog meer argwaan dan haar collega van die middag. Het mag de pret niet drukken, ik bemachtig onze kaartjes en vrolijk gaan we andermaal door de detectorpoorten. Mijn gasten hebben ook last van die baldadigheid, terwijl hun puberteit toch wat verder achter hen ligt dan de mijne, het zal dus de situatie wel zijn. We volgen de pijlen ‘Konzerta’ die aan duidelijkheid niks te wensen overlaten en vinden zelfs een lift.

Als we op de bovenste etage de grote zaal inkomen houden we onze adem in van bewondering: wat een prachtige zaal! Een houten cassettenplafond en overal prachtige portretten, waarschijnlijk van (over)heersers ooit in dit land en dat zijn er veel geweest.
En dan begint Bach en vergeten we verder alles: een wat rammelend orkest dat lang nodig heeft om te stemmen en af en toe nèt niet uit de bocht vliegt, maar o de zangers… Bachkenners tot in het meest verfijnde detail en stemmen die met een gemak al die versierfiguren weten te zingen, alsof ze op een zondag-achternamiddag in hun leunstoel zitten. De warmte in de zaal (TV-lampen!) deert ons niet, dat we geen hout verstaan van de knappe oudere dame die het concert inleidt zal ons worst wezen, er is Bach, Bach en Bach….

We horen drie van zijn seculiere cantates (de zogenaamde Poolse cantates), ooit opgedragen aan Augustus de Derde, toenmalig heerser over Polen en Litouwen en keurvorst van Saksen – aan zijn echtgenote en aan de moeder van de koning. Delen ervan gebruikte Bach ook in zijn Weihnachtsoratorium en die herken ik… als ik ze terughoor krijg ik andermaal kippenvel, ik word van deze muziek altijd erg optimistisch en vrolijk gestemd.

Na drie avonden romantisch repertoire is Bach een verademing. Ik ben geen groot Bachkenner of –liefhebber, maar ik heb genoten…

In het filmpje een opname van de Berliner en het Thomanerchor. Een wat grootschaliger productie in een grotere en zeer bijzonder concertzaal. Bij ons was het allemaal wat kleinschaliger, maar we hebben ervan genoten.

Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *