‘Lieve Vocalies, wil je met oud en nieuw alsjeblief voor ons naar Milaan’ zo luidde ongeveer de begintekst van een mail van Musico. Mijn hart sprong op… Wat een wortel werd me voorgehouden hier… De hersens begonnen op volle toeren te draaien. Ja, mijn hart wilde wel, maar het zou inhouden dat ik zowel met kerst als met oud en nieuw onderweg zou zijn… alleen… manlief zou veroordeeld zijn tot zelf zijn feestdagen invullen. Over kerst hadden we het gehad, maar wat zou hij zeggen van allebei de feestelijkheden alleen?
Ik legde het met trillend hart voor… natuurlijk vond hij het goed… voor dit jaar dan…
‘Ik zal jou La Scala in Milaan ontzeggen en ermee wegkomen…’ sprak hij grootmoedig en schertsend tegelijk… en dus stond ik 30 december ’s middags voor het Museo della Scala met andermaal 25 gasten van Musico in mijn kielzog.
We hadden een charmante gids, of eigenlijk moet ik zeggen twéé charmante gidsen. Zowel Ester Ghezzi als Daniele Galli kan ik u aanbevelen als u Milaan cultuurhistorisch wil bekijken. Ester spreekt een charmant Nederlands dat zijn weerga niet kent. Ze heeft het over één engel, twee ‘engels’ en over ‘muzikale instrumenten’ als ze muziekinstrumenten bedoelt. Het is een schatje.
Daniele is een knappe, hoffelijke man en spreekt Engels zoals de meeste Italianen doen, zijn charme zit ‘m vooral in de uitspraak, daar kan ik u schriftelijk niet van laten meegenieten. We hebben de twee grootste musea van Milaan uitgekamd, alle charmante beeldschone kleintjes zijn door de gasten in hun vrije tijd gefrequenteerd; ze kwamen met enthousiaste verhalen terug.
En dan La Scala! Wauw! Een bastion van strengheid, dat wel (pas twintig minuten voor aanvang open gaan en je gasten in de kou laten staan vind ik niet aardig en over de logistiek bij drankjes halen zullen we het maar helemaal niet hebben…), maar ik wás er, en liefst twee keer, ik wás er!!!
Ik had twee mooie avonden: eentje met het ballet Cinderella van Prokofjev en eentje met Giovanna d’Arco.
Van ballet weet ik niet veel: de muziek van Cinderella was geweldig, sprankelend en vol vaart. Ik vond het ballet een mooie mix van hedendaags en klassiek en heb vooral om de stiefmoeder en haar twee dochters erg moeten lachen en ik heb ademloos zitten kijken naar de prachtige decorbeelden. Wat toneeltechniek betreft is La Scala wél met haar tijd meegegaan: met computergestuurde achtergrondbeelden kun je een heleboel moois maken: Geweldig! Het was een sprookje zoals een sprookje moet zijn…
Tussendoor hadden we even een uitstapje Beethoven IX (oftewel ‘La Nona di Beethoven’, zoals de Italianen zeggen en wat ik dan weer als een opera vind klinken) in het Auditorium di Milano. Een geweldige middag, rats-uitverkocht en met een sfeertje van ‘we gaan er met zijn allen weer tegenaan in het nieuwe jaar’. Dirigent Xian Zhang – een drie-turven hoge Chinese die dat mannen-dirigenten-bastion daar in Italië eens lekker aan het opschudden is – liet haar energie terugvloeien in orkest en koor. Het vuur spatte eraf. Het enige hele, hele, hele kleine aanmerkinkje dat je zou kunnen hebben is dat het Duits van het koor niet erg Duits klonk… maar ach… kniesoor die daar op let!
De tweede avond ging Giovanna d’Arco in La Scala. Tsja, daar valt wel een en ander over te zeggen, als ik zo aanmatigend mag zijn aanmerkingen te hebben op een productie die in La Scala speelt. Ook hier weer technische vondsten die geweldig waren: als je de ruimte hebt om de kathedraal van Reims uit het toneel te laten opstijgen moet je dat doen: geweldig. Maar dat malle gouden paard en de goudgelakte en –gelókte Carlo (ik kan er geen andere term voor vinden) deed bizar aan en maakte bij de meesten eerder een giebelkriebel los, dan enige mededogen met die arme koning van Frankrijk. Ik snap tenor Francesco Meli niet goed: als je zoveel last hebt van kostuum en rekwisieten dan schiet je toch gewoon in een tenoren-diva-streek en zorg je dat er iets komt waar je wel mee uit de voeten kunt? Meli is niet erg groot en die malle korte beentjes op dat paard, lieve deugd! Hij zong mooi, maar door die rare aankleding kon ik niet helemaal mee in zijn emotie.
De stem van titelrolspeelster Erica Grimaldi is nog niet klaar voor dit soort grote rollen: een paar keer ‘schoot de stem weg’ zoals ik dat dan noem. Haar vader was de enige die ons in zijn gewetenswroeging mee kreeg: je zal maar voor het duivelse dilemma staan dat je dochter door de duivel bezeten lijkt te zijn en je je land alleen kunt redden door haar uit te leveren aan de vijand. Ik zou als vader onvoorwaardelijk…, maar ach wat zeur ik, het is opera!
Riccardo Chailly leidde het orkest met vaste hand. Je merkt dat ze dol op hem zijn: het orkest speelde accurater en feller dan de eerste avond met het ballet. Als solist zou ik met Chailly tot het einde van de wereld durven.
In het filmpje een stukkie Giovanna, hier met Netrebko in de hoofdrol. U kunt zelf oordelen. Het paard is hier niet in beeld, dus daar hebt u dan effe geen last van.