La Traviata in Covent Garden

Even eerst: er staat weer een podcast klaar om beluisterd te worden, zie de icoon hiernaast.

Learn to speak 5 languages fluently. Master your lungcapacity as expertly as a professional free-diver. Produce a sound so powerful it can shatter glass in under three seconds, but so beautiful it can make an audience cry in less. And do it all while making them believe your heart has been broken in two.

Leer vijf talen vloeiend spreken. Beheers je longcapaciteit zo goed als een professioneel duiker. Produceer een geluid zo krachtig dat het een glas aan scherven trilt in minder dan drie seconden, en zo mooi dat het een publiek kan laten huilen in nóg kortere tijd. En laat in de tussentijd je publiek geloven dat je hart zojuist gebroken is.

Bovenstaande tekst stond achterop het programmaboekje van La Traviata, Verdi’s top-opera, die we vorig weekend bezochten in The Royal Opera House Covent Garden in Londen. Het waren vier heerlijke dagen, maar voor mij was het onbetwiste hoogtepunt van dit weekend deze avond. Ik mocht in Covent Garden zitten, geflankeerd door de twee mensen van wie ik het meest houd: rechts mijn echtgenoot en links mijn beste vriendin en ik mocht zorgeloos genieten van Verdi’s melodieën. Volgens mij heeft geen enkele andere opera van hem zoveel bekende deunen. Het kan ook zijn dat ik de opera inmiddels zo goed ken dat ik hem, als ik de deunen achter elkaar zou zetten, helemaal mee zou kunnen zingen, gesteld dat ik de lastige recitatieven nog zou kunnen instuderen.

De enscenering was traditioneel, met een fling hedendaags: mooie strakke decors bijvoorbeeld en de vondst dat het koor af kon lopen via ingenieus verzonnen en vormgegeven trappen langs de zijkant van het toneel, maar nog wel zichtbaar voor het publiek. Sober en strak was het decor, weelderig de aankleding, maar nergens kermis-achtig…. Dat ligt bij Traviata nogal eens op de loer.

Ik zag allerlei versies van Traviata, van horkerig en hard en misplaatst tot glimlach-opwekkend klungelig (in een oude kerk in Venetië, waar de Germont jonger was dan de Alfredo….), maar deze was een van de beste. Prachtig getype-cast en prachtig doorleefd gezongen. Genoten heb ik.

Als ik hier La Traviata zou gaan uitleggen zou dat de achtste of negende keer zijn, dus dat gaan ik niet doen. Wel wijs ik u nog even op de openingsregels van dit stukkie. Ze zijn o, zo waar en ze dreven mij de tranen naar de ogen. Er zijn er slechts weinigen die al die kwaliteiten in zich verenigd hebben (en er niet knettergek van geworden zijn). Ik hoorde er niet bij en heel af en toe, als ik dit soort teksten lees, springt er nog wel eens een monstertje van heimwee mij naar de keel, naar de tijd dat ik weliswaar dit niveau niet haalde, maar er dicht genoeg in de buurt kwam om er iets van te ervaren.

In het filmpje een versie van het laatste duet uit La Traviata: ‘Parigi o cara’. Een uitvoering tijdens de Salzburger Festspiele, met een zo mogelijk nóg soberder decor, maar ook met mijn favoriete tenor Rolando Villazon en een van de beste sopranen – zo niet de beste- van deze tijd: Anna Netrebko. Van Villazon hou ik omdat hij er altijd met zijn hele hebben en houwen ín gaat. Iets wat heel gevaarlijk is, want hij heeft zijn stem inmiddels wel erg zwaar belast. De chemie tussen hem en Netrebko laat iets zien van hoe bereid je moet zijn de collega-solist dichtbij te laten komen, lichamelijk én geestelijk, om samen tot zo’n uitvoering te komen (wel handig dat de twee goeie vrienden zijn en misschien wel meer…) . Veel plezier ermee en surf ook eens op YouTube naar La Traviata, er is veel moois te vinden…

Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *