Hoe is’t met u? Zomer achter de rug? Weer aan het werk? Vakantie lijkt wel erg lang geleden zeker? Ik zal u maar niet vertellen dat ik nog lekker een weekje ga, nu u allemaal weer thuis bent. Schuiven we mooi de winter nog effe voor ons uit.
Nee, maar serieus, het was een heerlijke zomer, rustiger en warmer dan anders, met leuke concerten, fijne uitjes met vrienden en voorbereiding op het seizoen dat komen gaat. Op het werk was het stil, erg stil… toen afgelopen week zowat alle collega’s weer op het honk waren en er weer min of meer gesteggeld werd om een werkplek, sprong mijn hart van blijdschap op: ze zijn er allemaal weer, zijn gezond en wel van vakantie terug en er is weer reuring, altijd fijn!
De theaterseizoenen zijn ook weer allemaal aan het draaien. DNO begon haar seizoen met een geweldig combi van Pagliacci en Cavelleria Rusticana, hier en daar lekker Amerikaans afgekort tot ‘CavPag’ (ik moest drie keer nadenken voordat ik de afkorting begreep, dacht eerst dat het om een hedendaagse opera ging, suf hè?)
En ik ga mijn eerste schreden in het nieuwe seizoen ook weer zetten: in oktober ben ik in Lille en Ravenna, met allemaal prachtig repertoire.
Weet u wat het leukste was dat me op het gebied van klassieke muziek is overkomen, deze zomer? We gaan naar Porgy and Bess in The MET! Nou ja, niet naar The Met herself, maar naar Pathé, vroeg in 2020. Ik zag ‘m langskomen, de opera en holde naar het theater. Was maar net op tijd voor kaartjes, ze gingen als een dolle!
Een van de top-happenings in mijn theaterseizoen: met vrienden eten en daarna naar de operafilm. We gaan het nu voor de derde keer doen en dan is het een traditie, wat u?!
Porgy and Bess dus, een van mijn all-time-favourites. In 1935 gecomponeerd door George Gershwin, op een libretto van DuBose Heyward en broer Ira Gershwin. Een all-black cast, op eis van de componist en dat is tot op de dag van vandaag nog zo.
Ik zag ooit de film met Sidney Poitier als een buitengewoon knappe Porgy en Sammy Davis Junior als de beste Sportin’Life ooit. De kern van het verhaal is in een paar zinnen uitgelegd: de invalide en arme Porgy leert oud-prostituee Bess kennen en ze worden gelukkig met elkaar. Bess heeft moeite haar cocaïne-verslaving af te leren en valt uiteindelijk in een onbewaakt moment (als Porgy er even niet is) terug in haar oude gewoonten. Coke-dealer Sportin’Life profiteert van haar terugval en neemt haar mee naar New York. Als Porgy hoort dat zijn Bess terug is naar New York gaat hij haar daar zoeken. De opera eindigt hoopvol, maar je vraagt je wel prozaïsch af of dat ooit nog goed komt, daar in New York.
Gershwin was niet blij met de film, hij vond het teveel op musical lijken. Dat heeft er mede toe geleid dat er maar heel weinig van te vinden is op YouTube. Ik vond een best aardig stukkie. Het is wat donker allemaal, maar daar moet u maar even doorheen kijken. De glijerigheid van Sammy Davis is legendarisch en Sidney Poitier is in alle opzichten de knappe man die hij in mijn herinnering was. Ik verheug me nu al op februari 2020!