Ik zit op de bank na een dag werken en met een haakwerkje op schoot. Een paar avonden in de week mijn favoriete stek. Ik ben ook nogal eens ’s avonds op pad en ingewikkelde dingen aan het doen en voor iemand met mijn drukke, springerige geest is het nodig regelmatig op de bank te zitten met een handwerkje… tenminste, zo heb ik dat zelf verordonneerd.
Met de afstandsbediening in de hand zit ik te bedenken waar ik nu eens zin in heb en zie ik op Netflix (ook daarmee oppassen: verslavend!) een van de laatste, zo niet dé laatste show van Barbra Streisand (uit 2018) langskomen. He ja, effe onbezorgd je overgeven aan ‘La Streisand’.
De show is gelikt en bedacht van begin tot eind. Je moet effe door het gefleem met het publiek heen prikken en ook door de politiek correcte teksten en het vreselijk Amerikaanse van deze show, maar als ze haar mond open doet om te zingen ben ik altijd meteen om. Wat een stem! En ja, ze is 75 godbetert, mag er dan een fluttertje hoorbaar zijn? Het maakt de stem alleen maar interessanter.
Ik zit te smullen en als ‘Evergreen’ langskomt ga ik even rechtzitten. Ik heb het nummer (lang geleden) vaak gezongen; bij bruiloften, een geheide hit. Als een zangeres zowel het Avé Maria van Bach/Gounod (een draak van een lied trouwens…) als ‘Evergreen’ kan zingen is dat mooi meegenomen…
Ik kan niet belten als Streisand, maar mijn middenregister is wel zo stevig dat het een beetje op belten lijkt en samen komen we aan het einde van het lied waar de lange, lange laatste toon wat lijkt op een wedstrijdje tussen haar en mij… Ik win het, als ik op mijn gemak ben. Onder druk zou het nog wel eens anders uit kunnen pakken. Tevreden knik ik naar de TV: het applaus is natuurlijk ook een beetje voor mij…
Oh ja, dat u het effe weet: ik was deze avond alleen thuis…
Barbra Streisand Evergreen