Vandaag in 1962 werd er een stuk geboren… een zingstuk…. een zangers-stuk…. een stuk van een vent, met een onmogelijke naam: bariton Dmitri Hvorostovsky. Spreek dat maar eens uit in een snelle zin, of in een afkondiging van een presentatie. Het zou potdomme reden zijn om geen stukken door hem gezongen op te nemen in je programma. Maar dan zou je wat missen, want behalve dat het dus een bijzonder knappe man is, kan-ie nog zingen ook…. En hij is thuis in het Russische repertoire en daar zit prachtige, heel emotionele muziek tussen. Het is toch makkelijker voor de emoties als de taal waarin je zingt dichtbij je ligt.
Een CV-tje ziet er als volgt uit:
Dmitri Aleksandrovich Hvorostovsky werd geboren op 16 oktober 1962 in Krasnoyarsk in Siberië. Hij studeerde aan de Krasnoyarsk School of Arts bij Yekatherina Yofel (leuke naam!). Hij debuteerde met de rol van Marullo in Rigoletto (een grotere bijrol). Hij won vervolgens de ene prijs na de andere: eerst in het koude Rusland zelf, toen in Frankrijk de Toulouse Singing Competition en echt bekend werd hij toen hij in 1989 bij het Cardiff BBC Singer of the World concours de eerste prijs wegkaapte vóór de lokale favoriet Welshman Bryn Terfel (bepaald geen stuk, maar wel een woest-aantrekkelijke man). Hij moest meteen aan de bak… het ene na het ander operahuis en concertgebouw wilde hem hebben…
Zijn rol is vooral Eugene Onegin (van Tsjaikovski), daarin scoort hij het hoogste; sommige recensies schreven dat hij voor die rol geboren is.
Intussen heeft hij zo’n beetje aan alle grote operahuizen gezongen: The Met, het Royal Opera House Covent Garden, Staatsoper Berlin, La Scala, affijn, het rijtje dus…
O, en over dat ‘mooie man’ gesproken: hij heeft in People’s magazine gestaan bij het rijtje 50 mooiste mannen, iets wat een klassieke zangerd niet zomaar overkomt. Kom Vocalies, het gaat om de stem, niet om de man…. Die stem is van een eigen timbre: makkelijk in de hoogte, niet te zwaar niet te licht: je kunt er alle kanten mee op. De afgelopen jaren ging hij er vooral Verdi’s kant mee op: ook die rollen passen hem als een jas.
Volgens mij woont hij in het Westen maar hij onderhoudt wel stevige contacten met Rusland: hij was de eerste operazanger die een concert gaf op het Rode Plein in Moskou. Meer dan 25 landen namen de tv-opnamen mee. Sinds die tijd geeft hij jaarlijks minstens één concert in Rusland en is daar in de gelegenheid gesteld bevriende zangers uit te nodigen: Renee Fleming, Sumi Jo, Sondra Radvonosky.
In het filmpje een semi-scènische opname van Onegin, mooi in het Engels ondertiteld. Ik had graag de link meegegeven van de aria ‘Il balen del suo sorriso’ van Verdi, maar daar mocht ik van Youtube niet aankomen. Moet u zelf maar even surfen. Die zingt-ie werkelijk prachtig: adembeheersing en plaatsing kunnen bijna niet beter en hij heeft er zoveel plezier in. Maar, als gezegd, Onegin is zijn rol!