Vriend op bezoek; het gaat hem niet echt goed. Tweede helft vijftig, lichamelijk niet echt in orde, workaholic aan de grens van zijn lichamelijke vermogens. Hij probeert er zich dapper doorheen te slaan en heeft eindelijk datgene gedaan wat-ie al veel eerder had moeten doen, maar niet echt in zijn vocabulair past: zich ziek melden. Even niks, dat wil zeggen: even geen werk-gerelateerde bezigheden. Niks doen kan hij niet. Hij zit een beetje ineengedoken bij ons bij de kachel; het is de eerste koude avond van het herfst-seizoen.
Wij drinken een borrel, respectievelijk wijn; hij zit achter een koppie thee en zelfs dat komt niet van harte weg…. Hij wil als onderdeel van zijn genezingsproces gaan wandelen. Heeft een I-pod gekocht, maar nu wat voor muziek erop te zetten. Ook daarom is-ie bij ons: mag ik eens in je klassieke cd-kast kijken? Ik plaag hem, goedmoedig, want ik mag hem graag: ’joh, dan ben je toch echt ziek, dat je naar klassieke muziek wil gaan luisteren….’ , maar in mijn hoofd ratelt het al…. Wat trek je voor zo iemand uit de kast? (de vraag is niet eens zó retorisch: wat zou u uit de kast trekken?)
‘Waar hou je van?’ vraag ik. Hij kijkt hulpeloos terug… heeft geen smaak ontwikkeld op dat gebied. Ik vraag verder:’maar er is toch wel iets wat je leuk vindt? Wat vind je leuk in pop-muziek?’
Op die vraag weet hij meteen wel het antwoord: ZZ Top!
Ik zak in afgrijzen terug in mijn stoel…. Herementijd… ZZ Top! Bestaan die nog?
Ja die bestaan nog, maar hij wil die mannen met baarden even niet op de I-pod: te opzwepend en onrustig…
Na enig nadenken besluit ik om te beginnen hem maar wat vet-symfonisch mee te geven: Sibelius, Tsjaikovski (‘alles uit de kast-muziek’, noem ik dat altijd) Borodin, Vaughn-Williams, Grieg, een voorzichtige Brahms. Kamermuziek is hem ‘te pingeligŒ, Mozart ook. Een Requiem durf ik hem niet mee te geven; tenslotte willen we hem opbeuren, niet het graf in praten…. Lied is drie stations te ver en opera loopt vaak ook allemaal niet jofel af….operette doet hem in afgrijzen het hoofd schudden.
Hij vertrekt na twee koppies voorzichtig genuttigde thee met in een plastic tasje een stapeltje van een stuk of 10 CD’s. Ik ben benieuwd wat hij ervan vindt… hoop dat het helpt tegen… ja waartegen eigenlijk? Hoop dat het hem gauw beter gaat en dat hij dat beter gaan niet meteen aangrijpt om als een dolle weer drie projecten op zijn schouders te nemen in plaats van één en dat hij orde op zaken stelt in zijn emotionele leven… nu het kan. En dat hij eens een keer over de schreef gaat en een flesje wijn nuttig in plaats van die eeuwige kopjes thee en eens een hele appeltaart opschranst in plaats van systematisch alle lekker eten uit zijn menu te saneren… en gillend uit zijn dak gaat met Tsjaikovski in plaats van ZZ Top. Ik wens hem het beste en hoop dat mijn keuze in goede aarde valt en dat hij om meer komt binnenkort.
Voordat ik dit stukkie ging schrijven dook ik even You tube op, want een van mijn collega’s, zeg eigenlijk maar een van de directeuren, barstte in schaterlachen uit toen ik zei dat Tsjaikosvki eigenlijk de klassieke evenknie was van ZZ Top: luid en alles uit de kast… Hij is in zijn vrije tijd een niet onverdienstelijk slag-gitarist, maar weet ook wat van klassiek. Wij hebben daarover zeer incidenteel ping-pong-gesprekken die mij de afgelopen twee jaar lief geworden zijn…
‘Mocht ZZ Top willen als 3-accoorden-bandje’ snuift hij verontwaardigd bij mijn statement. Nou dan toch maar eens gekeken… En inderdaad: drie accoorden-bandje met baarden; ik kan er niet veel meer van maken. Het is misschien maar goed dat ZZ Top-adepten dit soort klassieke geneuzel-sites niet lezen, want de hemel mag weten wat ik me op de hals haal met dit soort opmerkingen.
Epiloog
Weet u trouwens hoe je kunt bepalen hoeveel accoorden een bandje gebruikt? Let op de bas-gitarist. Zoek met uw (enigszins ontwikkelde) oren even de grondtoon van zijn accoord op: ga dat mee-neuriën en hou de rest van de band in de gaten. Zolang het kan houdt u die toon vast. Als u merkt dat die toon niet meer accordeert (leuke term in dezen…) met wat de rest van de band doet moet u een andere lage toon gaan neuriën. Kijk eens hoe vaak u moet veranderen en hoe vaak uw eerste toon terugkomt. Die eerste toon is ook heel vaak hetzelfde als de laatste toon die u mee-neuriet. Ik geef u op een briefje dat u bij een heleboel pop-nummers maar drie keer hoeft te veranderen van toon en dat u het dan wel gehad hebt. Na twee keer zo een nummer te hebben meegeneuriet kun je de melodie meestal ook al meezingen. Ik denk dat u bij Tsjaikovski wat vaker van toon moet veranderenŅ
Geen filmpje trouwens, dit keer: die baarden met hun muziek zijn me een stap te ver op een klassieke, vocale muziek-site.