Een verloren uurtje op een doordeweekse dag, ’s avonds. In de hectiek van het éénentwintigste-eeuwse bestaan worden ze steeds zeldzamer trouwens, verloren uurtjes. We kijken elkaar wat landerig aan: het is te laat om een hele speelfilm te gaan kijken, onze favoriet van dit moment ‘Game of Thrones’ hebben we al gezien (wat een geweldige leader-muziek trouwens, vlak vóór het einde houdt de melodie – Verdiaans – midden in een maat op); van ‘Breaking Bad’ (een andere HBO-hit) ga ik raar dromen en voor een documentaire heb ik de puf niet meer.
Mijn echtgenoot kijkt mij ineens opgewekt aan: ‘ik heb nog een ouwetje Streisand staan, een concert uit 2009; heb ik ooit voor je opgenomen. Zullen we daar een stukkie van kijken?’
Ik krijg ineens weer energie en veer op en nog geen minuut later beklimt voor mijn ogen ‘La Streisand’ een barkruk in een obscuur nachtcluppie ergens in de buurt bij haar huis op Manhattan. Ze kan letterlijk haar kont niet keren op het piepkleine toneel en dat komt vooral omdat ze zich omringd heeft met de fine-fleur uit de begeleidende jazz-wereld: pianist, gitarist, pluk-bas-speler en drums.
Ze is zichtbaar nerveus: Streisand heeft de naam weinig op te treden vanwege haar legendarische zenuwen; iets waar ik me wel wat bij voor kan stellen. Echtgenoot James Brolin zit recht in haar zichtlijn, maar gelukkig ziet ze hem alleen tegen het licht (ik zou er nog nerveuzer van worden als mijn lief me tijdens een concert vriendelijk lachend recht aan zou zitten kijken); wat is-ie trouwens mooi opgedroogd die Brolin, hij moet toch ook rond de zeventig zijn, een buitengewoon knappe oudere heer…
Barbra kijkt eens rond, begint na een korte inleiding te zingen en heeft binnen een maat het selecte gezelschap (ook Bill Clinton blijkt in het zaaltje te zitten) niet meer alleen letterlijk, maar nu ook figuurlijk aan haar voeten.
Nondepatatten wat kan die vrouw zingen. Ik ga steeds rechter zitten en spits steeds meer de oren. Echtgenoot kijkt glimlachend opzij: dat heeft-ie weer eens goed gedaan, dat optredentje bewaard voor zijn lief…. Hij scoort weer punten…
Ik kan haar niet betrappen op onzuiverheden, de timing is fantastisch, het uitstekend begeleidend kleine gezelschap kan haar zonder moeite volgen het publiek is ademloos en ze komt over zenuwen heen snel op toeren.
Ondertussen zoekt mijn man naast mij op hoe oud ze is. Ze is nauwelijks te schatten, maar ik reken uit dat ze in de tweede wereldoorlog geboren moet zijn en dat blijkt te kloppen: 1942. Nu zeventig, ten tijde van het concert zevenenzestig. Je hoort in de luidere passages een heel klein beetje meer ruis dan gewoonlijk.
De ‘normale’ ruis is uit vermogen – ze schakelt naar believen van licht gevoileerd naar kraakhelder – deze ruis getuigt van wat vermoeide en ouder wordende stembanden, maar ja, wat wil je: zevenenzestig en een heel leven gezongen. Goeiendag, ik ben 53 en zing allang niet meer zo, sterker nog, ik heb nooit zo gezongen. Ter mijner verdediging kan ik aanvoeren dat mijn sterke kant op een ander gebied ligt: bij de opera en de operette en niet bij de jazz en de musical, maar toch: wat een dijk van een zangeres, La Streisand.
Daarom nog gauw een heel kort CV-tje:
Barbra Joan Streisand werd geboren in New York City in 1942. In 1962 tekende ze haar eerste platencontract en haar debuutalbum won twee Grammy’s in 1963. In de jaren 60 zong ze in musicals, trad ze op in televisieshows en maakte ze haar eerste film. Ze heeft een zoon uit haar huwelijk met Elliott Gould, Jason.
In 1998 hertrouwde ze met James Brolin. In 1980 scoorde ze een grote nummer 1-hit met Woman in love. In Nederland was het de bestverkochte single van 1980.
Barbra Streisand heeft meer dan zestig albums uitgebracht, waarvan zo’n vijftien soundtrack-albums bij films. Ze is de vrouwelijke artiest met de meeste gouden, platina en multi-platina albums, volkomen terecht trouwens.
Sinds het jaar 2000 doet ze bijna niet anders dan afscheid nemen, maar blijkbaar blijft het bloed kruipen waar het niet gaan kan: in 2006 tourt ze door Noord-Amerika en Canada en in 2007 door Europa.
Ik heb een uurtje ongebreideld van haar genoten en zal haar blijven noemen als voorbeeld van de zangeres die het ‘belten’ (lang doorzingen naar de hoogte op het middenregister van de stem) bijna uitvond en als een van de weinigen het kan zonder schade aan te richten en zonder als een schreeuwlelijk te boek te staan.
Dat haar Frans en Duits niet vlekkeloos zijn, zij haar vergeven, ze is onvergelijkbaar goed in haar langzame jazz-ballads en kan op haar zeventigste nog steeds jeugd door laten schijnen in haar performance, zonder aanstellerig te doen. Wat een topavondje werd het, dat landerige TV-avondje op de bank!
In het filmpje de versie van ‘The way we were’ in 2006. Prachtige film met Robert Redford, waar ik -toen- erg bij moest huilen.