Het IVC heerst in Den Bosch. Da’s geen gevaarlijk virus hoor, maar toch wel een soort van virus. Het IVC staat voor het Internationaal VocalistenConcours. Morgen, zondag 28 september is het slotconcert en dat is allang dik uitverkocht, dus als u er naar toe wil moet ik u teleurstellen. Waarom er dan nog over schrijven, zo vroeg de hoofdredactie. Nou, zei ik, omdat ik op de eerste plaats eigenwijs ben, dus als ik ergens over wil schrijven dan doe ik dat ook, maar ook omdat je als rechtgeaard zangerd er niet níet over kunt schrijven (toch?).
Het IVC leek de afgelopen jaren een beetje ingekakt, maar de laatste paar jaar leeft het weer wat op. Vooral omdat voormalig mezzo-sopraan Annet Andriessen er voorzitster van is. Zij vindt dat het ‘internationaal’ inderdaad weer internationaal moet worden, met deelnemers uit alle hoeken en gaten van de wereld. Het leek een beetje een ‘provinciaals’ concours te worden en dan bedoel ik provinciaals in overdrachtelijke zin: het werd incrowderig, vooral Nederlandse zangers deden mee en winnen betekende niet dat je automatisch een internationale carrière te wachten stond. Dat is dus veranderd en dat is goed.
Ik ben niet zo’n fan van concoursen. Ik kan het niet, eraan meedoen bedoel ik, (inmiddels ben ik er trouwens (gelukkig) kilometers te oud voor, dus het hoeft niet meer ook, da’s wel weer een lekker uitgangspunt om moeilijk te doen over concoursen); ik ben er te faalangstig voor en ik kan niet in twee minuten heel mijn hebben en houwen op de vleugel leggen, ongehinderd door wat ik van de situatie vind. Ik was voor het eerst op het IVC met mijn toenmalige zanglerares in 1984 en keek er mijn ogen uit. Allemaal gestresste mensen die fladderig heen en weer renden, onduidelijke inzinggeluiden uit benauwde kamertjes en veel, heel veel bobo’s die gewichtig rondliepen.
Inmiddels zijn we 24 jaar verder en ben ik minder snel onder de indruk, maar ik blijf zéér gemengde gevoelen houden ten opzichte van concoursen. Ik snap de we de beste zangers en zangeressen moeten hebben om de prachtige muziek te vertolken die er in al die eeuwen vóór ons geschreven is. Maar of we ze op deze manier vinden is maar de vraag. Want veel van die mensen zijn erg goed, maar ook erg kwetsbaar en aan concoursen meedoen is niet de manier om je kwetsbaarheid om te zetten in goeie zangprestaties. Zorgvuldig opleiden en sterk en zachtaardig maken lijkt me een betere weg, maar hoe daartoe te komen, daarvoor heb ik niet één twee drie de beste oplossing. Want tegenwoordig moet je je bewijzen vóórdat je een podium op mag.
Er valt veel te genieten tijdens het IVC en tijden het Elisabethconcours in België en tijdens het Singer of the world-concours in Wales of daaromtrent, begrijp me goed, maar ik zie toch vooral zenuwen en angst en minder liefde voor het vak en sex-appeal en voordrachtskunst.
Maar het is goed dat het IVC weer meetelt in klassiek Nederland. Dat wel!