15 november: geboortedag van Annunzio Paolo Mantovani in Venetië, kortweg Mantovani. Een van de mensen waar ik bewondering voor heb. Niet zo zeer voor zijn muziek (die ik nogal zemelkloterig vind, als u mij de Brabantse term wil vergeven), als wel voor het feit dat hij ertoe bijgedragen heeft de klassieke muziek dichterbij te brengen. Een ieder die dat probeert, erin slagend of niet, heeft mijn onverdeelde bewondering en medestand.
Mantovani’s vader was eerste violist van het La Scala orkest in Milaan onder Arturo Toscanini en later concertmeester van het orkest Covent Garden in Londen waarheenhij met zijn gezin in 1912 verhuisde. Mantovani junior studeerde er aan het Trinity College. Na zijn afstuderen formeerde hij zijn eigen orkest, dat in en rondom Birmingham speelde. Tegen het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog was zijn orkest een van de populairste orkesten in Engeland, met optredens op de BBC-radio en in de concertzaal.
Mantovani was een goed arrangeur en muzikaal leider: hij leidde musicals van onder anderen Noel Coward en hij ging steeds meer grammofoonplaten opnemen (‘grammofoonplaten, kinderen’, sprak oma, ‘dat zijn van die grote platte, zwarte vinylschijven die ze vroeger op een apparaat legden en er dan een naald overheen lieten gaan, waardoor je muziek hoorde, de voorloper dus van de CD, heel goed opgemerkt Jantje…’). Uiteindelijk trad hij helemaal niet meer ‘live’ op maar zat het grootste gedeelte van zijn tijd in de studio. Samen met ene Ronnie Bing bedacht hij een speciale sound voor de strijkers, de ‘cascading string sound’, da’s nou net de sound die ik zo zemelkloterig vind, maar die verkocht als een tierelier. Cascade betekent trouwens waterval, dus de term dekte wel de lading. Eigenlijk vond Mantovani een geheel nieuw genre uit: het ‘easy listening genre’. Zo werden veel bekende all-time-favourites bewerkt en dus kom je het techniekje heden ten dage nog steeds tegen. Je herkent het eigenlijk onmiddellijk. Ga je het origineel beluisteren, dan blijkt dat vaak veel minder glad te zijn en wat meer rafels te hebben, wat ik dan weer mooier vind.
Maar nogmaals, volgens mij zijn er heel wat mensen via Mantovani naar ‘echte’ klassieke muziek gaan luisteren en dat is winst!
Lang leve Mantovani dus, al is hij in 1980 in Tunbridge Wells (Kent, Engeland) overleden.
In de link speelt hij met zijn orkest ‘Misty’, met mooie plaatjes!