Een oorwurm vandaag, voor wie thuis is in het musicalvak. Uit My fair lady ‘The street where you live’ . The real thing dan hè, gewoon uit de film…

Die man had veel langer moeten leven… Wim Sonneveld. Wat had die nog mooie dingen kunnen doen… Zijn tekstbehandeling, dat vileine, dat mooie timbre. Ik ken het stuk zowat van buiten en ik moet er tóch steeds weer om lachen. Ik had ‘m graag eens klassiek lied horen zingen. Luister naar zijn mooie Nederlands en geniet!

Een prachtige aria van een prachtige tenor, Alfredo Kraus zingt Pourquoi me reveiller”uit Massenet’s “Werther’

Heel, heel heel voorzichtig begint het leven terug te keren naar normalere proporties en dat betekent dat ook de eerste reizen weer op stapel gaan… Musico wil naar Koblenz… ik las het en mijn hart spong op: daar in Koblenz beleefde ik mijn ‘finest hour’ ik mocht er met het orkest van de Rheinische Philharmonie zingen. Uit een operette van Robert Stolz het lied ‘Spiel auf deiner Geige’. Ik zocht naar een opname mét bewegend beeld, maar vond die weliswaar vertederend, maar niet goed genoeg. Dus hier is – zonder bewegend beeld – Lucia Popp in een oudere opname. Goeie melodie, goed ge-orkestreerd.

O, heerlijk…. in de categorie ‘lekkere klassieke muziek’ effe lekker meeblèren met de Carmina Burana van Carl Orff. Een mooie opname met sir Simon Rattle. Een van de weinige stukken die ik helemaal uit het hoofd zou kunnen meezingen.
Een verradelijk stuk ook, want voor je het weet kan je na een repetitie met Orff’s muziek geen pap meer zeggen.

Grapje vandaag… ik denk wel eens (en dat is wishful thinking) dat ik best wel een mondje Italiaans spreek. Het rammelt aan alle kanten, maar meestal snappen de Italianen wel wat ik bedoel, tegenwoordig. Ik krijg het zelfs voor elkaar te kletsen met een buschauffeur…, toen ik eind vorig jaar in Italië was (vóór al deze corona-ellende) leek ik door een plafonnetje te zijn gestoten met de taal. Ik durf nu zelfs te telefoneren in het Italiaans. De haren rijzen je te berge als je hoort hoeveel grammatica-fouten ik maak en de spraakverwarringen zijn soms hilarisch, maar het lukt! Ik zal er voorlopig niet komen, zoveel is wel duidelijk. Dus haal ik mijn taal van internet en schoot dit lieke me te binnen. Mamma mia, da’s nog best lastig te volgen… Luister maar mee…

Dit liedje zat vanochtend in mijn hoofd toen ik wakker werd… het zal wel iets te maken hebben met het dode Boompiepertje dat gisteren ineens op het balkon lag (nee de kat had er niks mee te maken… die had een alibi). In deze tijd van het jaar, een dood Boompiepertje, da’s drama, want het betekent waarschijnlijk dat er een heel nest gaat omkomen (als ze nog niet uitgevlogen zijn). Affijn, voor dát Boompiepertje en voor alle vogeltjes die zich dezer dagen uit de naad werken om hun jongen te voeden en groot te brengen is hier Mary Poppins. Het is natuurlijk allemaal zó suikerzoet dat je vullingen ervan gaan springen, maar mooi is het ook; wat kon ze zingen, Julie Andrews.

Prachtig nummer van Andrew Lloyd Webber. Gezongen door een geweldige Kiri te Kanawa: ‘The heart is slow to learn’

De catalogus-aria uit ‘Don Giovanni’ uitgelegd en (in razend tempo!) gezongen door mijn favoriete bariton: Bryn Terfel. Er zijn misschien best betere versie, maar deze is zo’n hele erge, erge leuke! verder geen toelichting nodig!

Voorlopig maar even niet naar Oostenrijk… We zouden er corona op kunnen lopen, maar erger nog: we zouden het er ook kunnen brengen. En wij zijn niet ziek, maar onderweg tussen hier en ons geliefde Oostenrijk liggen ruim 800 kilometer autobahn en je weet niet half wat je daar aan bacillen op kunt doen. Misschien in september, anders volgend voorjaar weer…??? Was er maar een vaccin…

Koebellen zijn ook een goed medicijn… tegen depressies en zo… er zijn plekken in de bergen waar omwonenden elkaar het kot uitvechten over het geklingel van de koebellen (wel of niet en hoe lang) en ik heb hier ook al eens verhalen daarover geschreven, maar voor mij is het het ultieme ont-stressen.